Het Belgisch-Nederlands elektrisch gitaarkwartet Zwerm werd in 2007 opgericht, toen Toon Callier, Johannes Westendorp, Kobe van Cauwenberghe en Bruno Nelissen elkaar vonden in een project van Champ d’Action en Glenn Branca. Sindsdien speelde de groep onder meer met Fred Frith, Larry Polansky, Yannis Kyriakides, Eric Thielemans en Mauro Pawlowski en brachten ze drie platen uit met composities van anderen. Deze ‘Badminton in Tehran’ -in een productie van Rudy Trouvé– is de eerste plaat waarop het kwartet eigen composities speelt. De vele omzwervingen hebben Zwerm een veelkleurig palet opgeleverd, maar ook onmiskenbaar een eigen smoel. Opener ‘Sinter’ hakt er meteen stevig in: een Duitse vrouwenstem (met Google Translate gecreëerd) vertelt over het gnawa-instrument uit de titel, waarop een monomane groove inzet, gelardeerd met ijzersterke melodielijnen en kilo’s sfeer. ‘Cradles’ is dan weer een abstracte stomper die zich een weg baant doorheen elektrische gitaarontladingen. Maar Zwerm kan het ook stil. Zo is de titeltrack -bij een recent bezoek aan Iran zagen de groepsleden gesluierde meisjes badminton spelen- een verstild stukje geluidspoëzie met mooie, in effecten gedoopte zang van Bruno Nelissen. Maar er mag ook gelachen worden: op ‘Der Groove’ bijvoorbeeld, waarop de Duitstalige computerjuffrouw nog eens op draaft, met de zinsnede “Ich würde gerne grooven”. De compositie zelf doet denken aan wat producer Trouvé lang geleden maakte met Lionell Horrowitz And His Combo. Meteen daarna, bij wijze van contrast: het naargeestige ‘Mabok Laut’, dat het pathos van vroege Godspeed You! Black Emperor combineert met een tergend trage dreun. Ook lekkeer: de gedeconstrueerde spacesurf van ‘Sotol’ en het afsluitende ‘Inclined To A Narrow Way Of Life’, dat als een gecodeerde boodschap uit een verre melkweg klinkt. We dénken dat ze in vrede komen, maar dat doet er eigenlijk niet zoveel toe: de apocalyps is hier toch al even bezig en de soundtrack kan er alleen maar op vooruitgaan.
