Perturbator (volgens de zelf gecreëerde legende “half mens, half synthesizer”) is in zekere zin altijd wat tussen wal en schip gevallen. Voor sommigen was het project van James Kent vooral in het begin een beetje te cheesy om tot het serieuze (sic) dark wave-, Electronic Body Music- of electro-kamp te horen; voor anderen is hij dan weer te donker om deel uit te maken van de meer vrolijke synthpopniche. Wie even op het wereldwijde web rondstruint, botst al snel op vakje “synthwave”: midden jaren 2000 kende het (sub)genre –in de kern een retro-futuristisch amalgaam van new wave, Italo disco en elektronische soundtracks voor films, videospelletjes en televisieprogramma’s uit de jaren 1980- een soort revival. Bekendere ambassadeurs zijn onder meer Kavinsky en wat recenter Carpenter Brut, S U R V I V E of ALEX. De oer-referenties zijn John Carpenter, Vangelis en Goblin; zo wordt het ook eerlijk vermeld op het meegeleverde zelfklevertje. Kent debuteerde als Perturbator in 2012 met ‘Terror 404’ en heeft ondertussen vier albums gemaakt, waarvan de recentste (‘The Uncanny Valley’) dateert van drie jaar geleden. In de loop van de jaren is het geluid wat potiger geworden; op de ep ‘New Model’ neigt het zelfs wat naar industrial en is het donkerder dan ooit. Het Finse Blood Music bracht de twee laatste albums uit en zet nu ook twee compilaties met vroeger werk in het uitstalraam. De twee volumes bevatten onder meer remixen, b-kantjes en nummers die alleen op verzamelaars verschenen. Op volume 1 zet Perturbator obscure namen als Dead Astronauts, Mega Drive, Reznyck, Dizkodeath, Lueur Verte, Slick Moranis en labelmaat Gost moeiteloos naar zijn hand en worden ze allemaal kopje-onder het synthwavebad ingeduwd. Door andermans materiaal te remixen is het resultaat verre van melig en komen niet alleen fans van typische synthwave, maar ook liefhebbers van bijvoorbeeld Cold Cave (‘These Bones (Have Left You)’) of zelfs sommige dingen van Laibach (‘Behemoth’) aan hun trekken. Op deel twee wordt Score onder handen genomen, maar de andere dertien tracks zijn van eigen makelij. Wezenlijke verschillen vallen er hier niet te rapen, of het moet de expliciete ruis en noise zijn in ‘Shot In The Fuck’ bijvoorbeeld. Het moet ten slotte worden gezegd: voor een verzameling non-album tracks afkomstig van verschillende bronnen en gemaakt op uiteenlopende momenten is het geheel niet alleen bijzonder homogeen, maar ook –en belangrijker- van constante kwaliteit. En dan hebben we het nog geeneens gehad over de kunstzinnige vormgeving.
