Avenue 2 is een nieuw exploot van de Fransen van (The) Magnetix uit Bordeaux. Dat maakt ons razend benieuwd, want deze mannen zijn niet van een kleintje vervaard en kijken evenmin op een project meer of minder. Deze keer verenigen ze zich met Antoine Quincerot, die met zijn Moog Opus 3 ook al in Catholic Spray zit en nu bij Avenue 2, verder met Lucien Vibrazion (zang, gitaar, Korg) en Agnès Leztorte (zang, drums), voor een bijzonder attractieve invulling zorgt. De garagepunkrock van The Magnetix zelf is al behoorlijk geschift. De maffe en tegelijk kosmisch bezwerende toevoegingen van Quincerot maken sommige van de acht nummers tot ware Hawkwind-punksongs (‘Face D’Argent’, ‘Marbre Lisse’). ‘Magnarum Rereum’ klinkt als een Franse versie van Helios Creed terwijl ze hier en daar, allicht puur voor het amusement, snufjes surf in de mix gooien. De teksten staan afgedrukt op het hoesje, in het Frans, Engels en Japans. Grootse ambities allicht. Niet dat het ze niet gegund is. Deze plaat is al net zo geflipt als het gros der Jappen. Punkpuristen zullen niets kunnen aanvangen met ‘Azimut’. Wie zijn paardenbril afzet, staat voor een zeer aangename verrassing. Chicken Diamond uit Rennes brengt zijn vierde plaat opnieuw uit op Beast, een label uit zijn thuisstad dat houdt van rudimentaire, wilde rock-‘n-roll en wat doet denken aan het Zwitserse Voodoo Rhythm. Op wat saxofoon en synthesizer na doet Chicken Diamond het weer helemaal op zijn eentje. Iets wat je niet zou zeggen als de muziek eenmaal door de boxen klinkt. Chicken Diamond klinkt als een volwaardige band die groovy en tegelijk rauwe rock-‘n-roll speelt. Iemand die ‘Ghost On The Highway, geschreven door Jeffrey Lee Pierce (Gun Club), helemaal naar zijn hand zet en de auteur toch alle eer aan doet, is dan ook van geen kleintje vervaard. Zijn stem raspt inmiddels als een overjarige Tom Waits die niet in een donkere pub speelt, maar in een even duister punkhol. Dat past uiteraard bij een cover als deze, waar Chicken Diamond gewoon nog een versnelling hoger gaat dan hij in zijn eigen nummers al doet. Met elke plaat klinkt hij urgenter en onderscheidt zich nog meer van het peloton onemanbands. In ‘Slot Machine’ klinkt hij bijna als Jello Biafra die zijn Dead Kennedys op waardige wijze doet herleven. ‘The Night Has A Thousand Eyes’ is zonder twijfel zijn beste tot nu toe. Dat belooft. Beatman, opperhoofd van Voodoo Rhythm, brengt ter ere van het dertigjarige bestaan van zijn Monsters het legendarische ‘Jungle Noise Recordings’ opnieuw uit, later dit jaar gevolgd door nieuw werk. Aangevuld met nummers van obscure singles komt deze plaat uit 1995, veel te duur op eBay volgens Beatman zelf, nu opnieuw op de markt. The Monsters waren net een gitarist kwijt, wisselden van opstaande bas naar gewone basgitaar,voegden effecten toe, wilden weg van hun cleane rockabillygeluid en namen deze nummers thuis op in twee dagen. Rauw, essentieel en terug naar het bot van rock-‘n-roll. Beatman Zellers stem klinkt uitermate rauw, de meeste nummers zijn snel en punky. Thrashed Out rock-‘n-roll boordevol hoogtepunten, ook twintig jaar na de oorspronkelijke release. Luister naar ‘Mummie Fucker Blues’ of ‘Rock Around The Tombstone’ en ontdek wat ware rock-‘n-roll ook alweer was.
