De eerste klanken van Autumn Songs vervullen je meteen van een sentimenteel en toch warm verlangen. Ab Baars en Ig Henneman hebben het vermogen zowel gezamenlijk als solistisch een uiterst gecontroleerde geluidsomgeving te creëren, die net groot genoeg is om de luisteraar te omhullen. Vergis je niet in die roodbruine verwelkomende kleur, ook het rottende, zoekende en schurende van de herfst komt aan bod. Een duo dat de ruimte neemt stilte te bewaren en met zorg tonen en klanken kiest – zonder stijf en gecontroleerd te klinken, bevat een potentieel sterke analogie met poëzie.
De keus voor dit duo dat al sinds 1993 samenwerkt – muzikaal, maar ook zakelijk met de Wig Foundation – om zich te laten inspireren door herfstige poëzie, blijkt niet alleen in theorie een zeer passende. Herfstige instrumentale liederen op een selectie gedichten uiteenlopend van William Blake, Rainier Marie Rilke, de Nederlandse Hélène Gelène of de natuurlijke herfstige kleuren van de staat Maine, schetsen de kwetsbare en breekbare ouderdom van de natuur. Met ijle en voorzichtige tonen waarbij de viola en saxofoon in plaats van met vraag en antwoord op elkaar te reageren, vraag op vraag stapelen. Alleen gezamenlijk klinken de frases als zorgvuldig geformuleerde conclusies. Hoe minimaal een compositie met slechts twee akoestische instrumenten ook klinkt in opzet, in praktijk creëert het nog steeds uitermate interessante composities. Een type geïmproviseerde compositie waarvoor de winter hopelijk nog niet snel aanbreekt.
