Automatic

Laten we er geen doekjes om winden: er is weinig mild aan Mildlife. Met hun smeuïge smoothie van funk, krautrock, jazz en psychedelia staat het viertal nu eenmaal garant voor een onvergetelijk delirium. Ze surfen op de psychedelische golven waarover Australië rijkelijk blijkt te beschikken en nemen ons mee naar het land van melk en honing. Geen paspoort, injecties of brooddoos nodig; de enige vereiste voor een volpension verblijf in Mildlife’s luchtkasteel op roze wolken is het afspelen van hun tweede album ‘Automatic’. Om een benevelend effect te garanderen neemt de band ruim de tijd om op- en af te bouwen. Aan de lengte van de nummers alleen al is te zien hoe overhaaste wendingen niet aan de orde zijn in deze echoënde gezapigheid. Hoe slepend de schijnbaar in elkaar overvloeiende klanklagen van opener ‘Rare Air’ en het waaierige ‘Citations’ ook mogen zijn, nooit resulteren ze in verveeld duimendraaien. Een eervolle vermelding daarin verdient de basgitaar, die consequent een glansrol vervult als spitse drager van Mildlife’s spinsels. Bovendien is bedwelming niet al wat de klok slaat, want ook de groovy insteek van ‘Vapour’ en ‘Downstream’ toont het ganse universum door een caleidoscoop. De muzikanten dartelen doorheen hun hogere funksferen en voorzien het album zo van een overtuigend evenwicht. ‘Automatic’ werkt in als een betoverde kauwgom die bij elke kauw meer smaak afgeeft, als een ongezien kleurenpalet dat als een rad voor onze ogen wordt gedraaid. Onze zintuigen raken er nauwelijks aan gewend, en net daarin bevindt zich de magie.

tekst:
Ann Mulleman
beeld:
Mildlife_Automatic
geplaatst:
ma 15 feb 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!