Autmn

Zero Absolu is een band die in Frankrijk enige bekendheid geniet. Ene Nak richtte de band, of beter gezegd project, op in 2006 en is inmiddels aan zijn derde volwaardige album toe, twee ep’s niet meegerekend. De vorige plaat, uit 2011, geeft met zijn titel al een beetje aan dat Nak geen zin heeft om opwekkende muziek te maken. ‘Dans Les Bras De Morphée’ is al net zo’n mooie titel als ‘Du Vide Au Néant’. Nostalgie, melancholie en woede zijn de onderliggende thema’s die telkens opnieuw opduiken. De sfeer is donker en de muziek, waarop heel wat wordt gezongen of geschreeuwd, gaat van ingetogen tot woest uithalend. Zero Absolu gebruikt daarvoor de typische ingrediënten van de postrock maar voegt hier en daar eigen elementen toe waardoor de plaat niet alleen afwisselend is geworden, maar ook de aandacht weet vast te houden. Is een nummer als ‘Home Sick Home’ rustig en ingetogen postrock, het is net als openingsnummer ‘First Step’ behoorlijk misleidend. De kalmte raakt alsmaar meer in de verdrukking. De plaat bouwt in zijn geheel langzaam op en er duiken alsmaar meer elementen uit de postmetal op, zodat halfweg ‘After Her’, ‘Vertigos & Confusions’ (bijna klinkend als het legendarische God Machine) en ‘Lord Of The Unconscious’ een soort van apotheose wordt bereikt. Daarna neemt Nak ietwat gas terug, maar al snel komt postmetal weer voluit om de hoek kijken, tot het einde van de plaat toe. Uiteindelijk gaan we het net op, we hebben deze plaat alleen digitaal, en komen te weten dat Nak het enige bandlid is van dit project. De man heeft alles in zijn eentje in elkaar geknutseld en presenteert een album dat uit de koker van een hele groep muzikanten lijkt te komen. ‘Autømn’ toont aan dat postrock na Mogwai nog steeds levensvatbaar is, en zelfs tot hele mooie resultaten kan leiden.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!