Als zelfs Kapotte Muziek-goeroe Frans de Waard al in een recensie aangeeft niet te weten wat hij met de nieuwe Jaap Blonk aan moet, dan weten we dat het om een interessant plaatje moet gaan. Blonk is wereldwijd bekend als één van de weinige nog actieve klankdichters, die al decennia lang krankzinnige en opwindende muziek en abstracte poëzie weet te maken met enkel zijn stem. Sinds enkele jaren houdt Blonk er een simultane carrière op na als producer van abstracte elektronica-noise. En toch maakte hij naar onze weten nog nooit zoiets vreemds als deze ‘August Ananke’. En dat terwijl hij voor een heel vluchtige luisteraar atypisch toegankelijk lijkt te zijn. De plaat bevat negen meditatieve synthesizerexperimenten, samen goed voor 65 minuten, die Blonk maakte in een berghut in München. Pure ambient, dus, maar dan wel ambient zoals Jandek ze zou maken als die enigmatische Corwood-representant het eens in zijn hoofd zou halen om een meditatie-cd te maken. Want Blonk experimenteert in de stukken met de zogeheten reine stemming, een alternatieve manier van stemmen naast het bekende twaalftonensysteem, die voor ongeoefende oren dus nogal wennen is. Zelden hoorden we zodoende rustiek kabbelende muziek die zo verwarrend en ongemakkelijk klonk. Luister naar een stuk als ‘Adwaita’, een zestien minuten lange improvisatie (althans, dat denken we) die om de paar minuten radicaal van kleur verschiet en in zijn onnavolgbare harmonie en structurele logica om beurten kalmeert, irriteert en hypnotiseert. Een zalvend warm bad waarin piepkleine gedrogeerde piranha’s langzaam aan je vel knagen. Zoals we al zeiden: een interessant plaatje.
