Wij hebben in Danny Brown altijd al de nieuwe Ol’ Dirty Bastard gezien. Brown beschikt immers over dezelfde excentrieke (rap)stijl, dezelfde wilde haren en dezelfde geniale gekte van het overleden Wu Tang Clan-lid. Toch wist Brown nooit helemaal in de voetsporen van ODB te treden, zo maakte hij er live al te vaak een rommeltje van en was het kwaliteitsverschil van zijn nummers op plaat te groot. Met ‘Atrocity Exhibition’ komt daar verandering in, zo is dit de eerste plaat van Brown die geen enkel zwak nummer telt. Het is een diepzinnig album, vol twijfels en angsten dat ontstaan is uit een zware depressie. ‘Shit is like a cycle/You get out/I get in/This is not the life for us’, rapt Brown terneergeslagen in ‘Tell Me What I Don’t Know’. ‘Atrocity Exhibition’ is een spijkerharde plaat die gaat over leven en overleven. Er gaat veel dreiging van uit en de relatief korte nummers vliegen in een rotvaart voorbij, maar Brown behoudt de focus. Nu eens gaat het er heel energiek aan toe, zoals ‘Dance In The Water’, dan weer introspectief, zoals op ‘From The Ground’ met Kelela. De rapper uit Detroit trommelde nog wat andere vrienden op uit zowel de old skool (B-Real) als de new skool scene (Earl Sweatshirt, Ab-Soul en Kendrick Lamar) op het prijsbeest ‘Really Doe’. Vind ons dit jaar een beter hiphopnummer en wij kopen je een paar Air Jordans. Een pluim ook op de hoed van producer Paul White die Brown zijn rusteloosheid van passende beats voorziet. ‘Ooh baby, I like it raw!’, rapte Ol’ Dirty Bastard tien jaar voor hij stierf. Nog eens een dikke tien jaar later heeft Danny Brown dezelfde rauwheid in een toegewijde en erg persoonlijke plaat gegoten. Duim – of in hiphopkringen: vuistje – omhoog.
