Astralashes

Popmuziek komt in alle (meng)vormen, al dan niet (licht) dooraderd met experiment en durf. In die laatste categorie vinden we zowel krautrock, psych, pastorale als Arabische klanken terug. Astralasia zal altijd geassocieerd worden met de scene rond Ozric Tentacles, Suns Of Arqa, Eat Static of Banco De Gaia; en labels als Planet Dog die in de vroege jaren 1990 psychedelica koppelden aan dub en dance. Toch was de affiliatie met die scene voor Astralasia maar van korte duur. De band is echter altijd blijven bestaan en op regelmatige tijdstip verschijnt er nieuw werk. Zo kwamen er in 2010 (‘A Coloured In Dream’) en 2012 (‘Voyage Till Tomorrow’) al albums uit op Tonefloat. Ditmaal sloegen ze (eenmalig) de handen in elkaar met The Use Of Ashes, de Nederlandse band die verrees uit de as van de postpunkgroep Mekanik Kommando. ‘Astralashes’ –twee plaatkanten van zeventien minuten- is een speelse, organische wals van invloeden en geluiden, waarbij voornamelijk trancy psychedelica, bubbelende (ambient) elektronica en krautrock het laken naar zich toe trekken. We horen vroege Pink Floyd, afgewisseld met snippers Brian Eno en Can. De link met The Use Of Ashes is er ook met het eveneens Nederlandse Demi Mazurka, dat initieel het soloproject was van Mark Zuidema van de postrockband Mercy Giants. Naast dus muzikanten van The Use Of Ashes en Mercy Giants werd er verder ook nog gerekruteerd bij March, eveneens een naam uit het releaseschema van Tonefloat. Een nieuwe band dus, die toch niet helemaal nieuw te noemen valt. ‘Come See And Play’ is hoe dan ook een debuut. De lp toont acht fragiele, melancholische indiepopsongs die weliswaar braaf, maar gelukkig nooit saai zijn. Wie bij het haardvuur graag wegdroomt met gelijkgestemde zielen als The Blue Nile of Sufjan Stevens heeft aan ‘Come See And Play’ een extra warm dekentje. Met wat fantasie kan je ‘Al Jamilat’, het derde album van de Libanese, maar in Parijs wonende chanteuse Yasmine Hamdan (het tweede op het kwaliteitslabel Crammed), vergelijken met de bucolische, exotische pop van het Noorse Bel Canto. Denk dus aan verfijnd chanson, folk, sfeerschepping én een bijzondere stem. Denk verder ook aan This Mortal Coil. Subtiele elektronica zorgt ervoor dat haar pop met beide elegante voeten in het heden staat, zonder echter de tradities van haar Arabische achtergrond te negeren. In Beiroet en bij uitbreiding het Midden-Oosten is ze ondertussen al een behoorlijk grote naam, niet in het minst omdat ze ooit deel uitmaakte van het ginds razend populaire electropopduo Soap Kills. Podia op vier continenten mochten haar ondertussen al verwelkomen. Zo trad ze niet alleen op bij concerten naar aanleiding van de lancering van de cultfilm ‘Only Lovers Left Alive’ van Jim Jarmusch, maar was ze er ook in te zien. Voor ‘Al Jamilat’ kon ze een aantal grote namen strikken zoals de Britse producers Luke Smith (Foals, Depeche Mode) en Leo Abrahams (Brian Eno). Tijdens de opnames kreeg ze daarbovenop hulp van Steve Shelley (Sonic Youth, Disappears) en Shahzad Ismaily (Secret Chiefs 3, Laurie Anderson, Lou Reed John Zorn, Marc Ribot). Allemaal namen die je als muzikant(e) moet verdienen dus. Die gaan namelijk niet met het eerste het beste gansje in zee.

tekst:
Peter Vercauteren
beeld:
AstralasiaTheUseOf_Astralashes
geplaatst:
ma 14 jan 2019

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!