Zeven jaar is het geleden dat Robin Proper-Sheppard met ‘There Are No Goodbyes’ ons zijn laatste langspeler voorschotelde. Zeven lange jaren die ons haast deden vermoeden dat deze titel een knipoog was naar een gezette punt. Maar met ‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ wordt die punt een puntkomma die zeven jaar hiatus bijna een Bijbelse betekenis meegeeft. Het album begint ingetogen, met een traag uitbouwend instrumentaal werk dat zich uitbouwt rondom een sober en repetitief pianoloopje. Rustgevend, als een zachte lentebries die verbergt dat er een straffe herfststorm opkomst is. Die storm laat echter niet lang op zich wachten. Nauwelijks is de piano van ‘Unknown Harbours’ uitgestorven of Sophia ramt je met de eerste rauwe gitaarhoos om de oren. Een louterende noisemantra die spijtig genoeg slechts vier-en-halve minuut aan houdt. De openingszin zet ons meteen weer geheel in de donkere wereld van Proper-Sheppard: ‘We could have cried all day, and yeah some days I suppose we did’. Maar het is het repeterende refrein, ondersteund door de Mogwaiaanse geluidsmuur die de catharsis levert: I don’t know what we’re always resisting, or what we’re even kicking against. Meer dan dertig woorden heeft Proper-Sheppard niet nodig om ons de futiliteit voor de voeten te leggen. Sophia heeft ons op dat moment bij de strot en laat ons de daar opvolgende acht nummers ook niet meer los. Met spaarzame woorden en even zo spaarzame akkoorden sleept de band ons langs het zwervende bestaan van de voorman, zijn tijdelijke terugkeer naar Californië, de gebroken relaties, de blijvende hoop en de blijvende vragen. Dit alles aangekleed in de fijne mix van postrock, wave en Americana die we al vanaf 1996 van Sophia kennen. Met dien verschillen dat As We Make Our Way (Unknown Harbours) de zeven voorafgaande platen weleens met macht zou kunnen overtreffen. Natuurlijk, het mag officieel geen comebackplaat heten, Sophia is al die jaren blijven toeren, maar wij zijn verdomde blij dat Proper-Sheppard en zijn collectief terug zijn.
