The Telescopes waren zonder meer een van de luidste en heftigste shoegazebands van hun generatie, meer schatplichtig dus aan de distortion, noise en feeback van The Jesus And Mary Chain in hun beginjaren dan de etherische pop van de Cocteau Twins. Tel daar nog hopen branie, agressie en een nihilistische fuck you-punkattitude bij en de toon is meteen –letterlijk- gezet. Vergeleken met de droomdoetjes van Slowdive waren The Telescopes zowat de Hell’s Angels van het genre; een beetje analoog met wat The Stranglers of The Anti-Nowhere League waren voor de Britse punkscene. My Bloody Valentine was weliswaar ook luid, maar vooral braaf in vergelijking met de groep rond Stephen Lawrie, de enige constante in de geschiedenis van de band. Tussen al het lawaai door is zijn stem al enkele decennia –sinds 1987 om precies te zijn- de enige rustfactor, maar hij klinkt nog steeds alsof het hem allemaal bitter weinig kan schelen. De typische afstandelijkheid van de shoegaze-zanger dus, de stem achteraan weg gemetseld in de geluidsmuur. Veel bands worden rustiger en stiller met de jaren. Bij The Telescopes zie je het compleet tegenovergestelde. Ook op ‘As Light Return’ –het negende album en tweede voor het Hamburgse Tapete- piepen, schuren en huilen de gitaren. Diep onderin de mix zitten er weliswaar toegankelijke melodielijnen en songstructuren, maar de vijf nieuwe nummers zijn niet echt songs te noemen. Kop en staart blijven achterwege; wat overblijft, is withete gitaarnoise. Spannend, weerbarstig, onderhoudend en op maximaal volume zelfs gevaarlijk, maar liedjes zoals vroeger – die maakt Lawrie al een tijd niet meer. Zijn we niet rouwig om.
