Arrow Of Time

Tartarus is niet alleen een deel van de onderwereld in de Griekse mythologie, maar ook een cassettelabel uit Groningen dat zich specialiseert in doom, noise en ander dwars en donker metaal. Soms zijn het cassetteversies van albums die ook op vinyl of cd zijn verschenen, al is de verpakking anders en op zijn minst net zo verzorgd. Soms zijn het ook opnames die alleen op cassette verschijnen, zoals ‘Arrow Of Time’ van A Hundred Black Kites, op honderd exemplaren (de helft een witte cassette, de andere helft een zwarte). Vier nummers staan er op de tape, samen goed voor een kleine veertig minuten muziek die ergens tussen Isis en Codeine valt te situeren. Minimalisme viert hoogtij, al mag het nu en dan bijna exploderen. De teneur is uiteraard donker, en dat wordt verder uitgediept door het gebruik van de stem van Georgia Lewis op het prachtige ‘The End’. Haar stem verwordt bijna tot een drone, die goed past bij de gitaardrones en het beklijvende drumwerk. Op ‘Unto Others’ horen we niemand minder dan Eugene Robinson (Oxbow) zijn duivels uitdrijven. Robinson zal zich als een vis in het water hebben gevoeld, want A Hundred Black Kites begeleidt hem alsof ze Oxbow zelf zijn. ‘Horses’ en ‘Negative 95’ klinken iets conventioneler, al slaagt de band er wel in voldoende spanning op te bouwen in deze twee doomy postrockers. Een meer dan geslaagde kennismaking, en alleen al voor het stuk met Robinson zeer de moeite. Ook op honderd exemplaren is het debuut van het Schotse (Glasgow) duo Unkirk. De bandnaam is oud Schots voor een kerkgebouw dat zijn functie verliest, en past prima bij de machtige drones die Omar Aborida (Oscillators) en Matt MXLX (drums) in drie lange nummers op ons loslaten. ‘Sky’, ‘Sea’ en Earth’ werden in de herfst van 2016 live opgenomen en laten duidelijk horen dat improvisatie en heavy drones, ondersteund met inventief drumwerk, zeer goed kunnen samengaan. Straf aan dit album is dat er geen gebruik wordt gemaakt van gitaren. Wel een resem versterkers, veel distortion en een immense drang naar een door hoog volume opgewekte trance, opgewekt door een optimaal gebruik van een leger aan oscillatoren. Met zijn tweeën klinken ze als een snaarloze versie van een in vorm zijnd Skullflower, en dat is binnen het dronewereldje waar het al eens heel luid mag gaan, een groot compliment. Drones, stevige postrock en dito metal vormen samen een imposante, instrumentale ontwijdingstrip waar geen enkele kerk tegenwind aan kan bieden.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
AHundredBlackKites_ArrowOfTime
geplaatst:
za 29 jul 2017

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!