Het Italiaanse Shapednoise laat zich al enige tijd vaker opvallen in samenwerkingsverbanden dan met soloprojecten. Op ‘Apophis’ bouwt hij samen met Black Rain aan een nieuwe vergankelijkheid. De eerste bevingen zijn voelbaar op ‘Metal Home’. Een schreeuw wordt onderdrukt door sonische trillingen en onheilspellende synths. Een korte introductie tot het verdoemde. Alles moet kapot, klinkt het op ‘Autonomous Lethality’. Een immense portie uit elkaar rijtende noise overspoeld door een overrompelende ritmelawine. Chaos en kabaal. Intens verwoestend en uitdijend naar een springbalritmepatroon. Een dansbare climax bereikt het duo wanneer Miles Whittaker ‘Interceptor’ onder handen neemt. De oorspronkelijke versie wordt als opvallende uitsmijter cadeau gedaan. Een basgeluidenspel geeft het ritme aan en struikelt onder de stukgetrokken knetterende stroomstoten. Onderin wordt een vaag sfeerrijk gevoel geschept dat onder brokken white noise verpulvert en eindigt in een overdonderend klankenspel waarin niets nog herkenbaar klinkt. De verschillen zijn compleet. Whittaker sleurt ‘Interceptor’ naar de opgeschrokken dansvloer. IJskoude metaalklanken slurpen aan het verpletterende technoritme. De bassen swingen hard en genadeloos. ‘Interceptor’ beukt er beenhard in. Enkele seconden bedenktijd en de krijger graait wat ie wil. Volle overgave. Het is het summum van dit dystopisch doempakket.
