‘Apocalypse Girl’ is alweer het vijfde album voor de Noorse Jenny Hval. Ze ziet er een beetje uit als een nerdy dame. Haar muziek daarentegen schurkt aan bij het experimentele genre zonder helemaal uit de band van de popmuziek te springen. Voor de opvolger van ‘Innocence Is Kinky’ uit 2013 (Rune Grammofon) koos ze voor de productie de Noorse noiselegende Lasse Marhaug. In 2014 deed Marhaug een interview met haar over film en dat gesprek liep voor beiden zo goed dat het hen aanzette om samen te werken. Hval verzon een verhaal, een hallucinerende vertelling die zweeft tussen fantasie en werkelijkheid, en handelt over dood en wedergeboorte. Ze begon, als singer-songwriter, met het maken van computerloops en zanglijnen. Marhaug stelde haar aan een keur muzikanten voor die eventueel konden meewerken, en dat allemaal ook deden. Håvard Volden, Kyrre Laastad, Øystein Moen (Jaga Jazzist, Puma), Thor Harris (Swans), Okkyung Lee en Rhodri Davis kleuren bij, zorgen voor extra inkleding voor de teksten van Jenny Hval, die de woorden op de eerste plaats stelt. Gelukkig heeft ze een stel doorgewinterde muzikanten om zich heen verzameld, die zich net zo min als Hval zelf laten vastpinnen op voor de hand liggende geluiden. Alles kan dienen om interessant en bruikbaar geluid voort te brengen en er aanstekelijke melodieën mee te maken. Ze opent de plaat met een tekst van de Deense dichter Mette Moestrup, het begin van een bevreemdende trip doorheen een universum dat enige verwantschap vertoont met het werk van Laurie Anderson en de intensiteit van zowel Kate Bush als Björk. Hier en daar houdt ze het wat speelser, neigt ietwat naar triphop, maar blijft steevast haar meer experimentele roots trouw. ‘Apocalypse Girl’ is een stapje vooruit, net dat beetje toegankelijker, maar daarom zeker niet minder, integendeel.