Apocalipstick Blues

Sinds ze vijftien was speelde Efa Thomas in een bandje, met name in The Stilletoes. Poppunk was het devies, reactie uitlokken en indien mogelijk een beetje provoceren was altijd mooi meegenomen. Drie tieners waren het, waaronder een dertienjarige drummer. In 2015 besloot ze solo verder te gaan, als een soort folk punk riot grrll die met haar krachtige stem en een akoestische gitaar haar boodschap wil overbrengen. Een beetje als een vrouwelijke Billy Bragg. Wat schoppen hier en daar en wat weemoedig mijmeren over wantoestanden is wat ze wil doen. Ze woont inmiddels in Londen. Die uitvalsbasis is een stuk efficiënter dan een carrière opbouwen vanuit een afgelegen dorpje op het Welshe platteland. Niet dat ze haar afkomst logenstraft. Integendeel. Haar debuut ‘Rhyddid Yw Y Freuddwyd (Freedom Is The Dream)’ (2015) laat weinig ruimte tot misverstanden. Dat is ook het geval op deze opvolger, waarop een heel stel nummers in het Welsh worden gezongen. Die taal hebben we niet onder de knie. Niet erg, want de boodschap komt net zo goed over in haar Engelstalige nummers, waarin ze het opneemt voor vluchtelingen, fulmineert tegen het kapitalisme en verder haar gedachtegoed ontwikkelt dat helemaal in de DIY-sfeer zit met een anarchistisch kantje erbovenop. In de ware punktraditie doet ze alles het liefst zelf. Het is voor haar de meest logische manier om haar boodschap uit te dragen en zichzelf te zijn en blijven. Ondanks de beperking van stem en gitaar weet ze bovendien heel wat variatie in haar plaat te stoppen. Protestfolk voor coronatijden.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
EfaSupertramp_ApocalipstickBlues
geplaatst:
ma 15 feb 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!