De volgorde waarin de bestandselementen waaruit Susanna Gartmeyers solodebuut ‘AOUIE’ bestaat worden geïntroduceerd is veelzeggend. Eerst horen we haar adem en het geratel van de kleppen op haar basklarinet. Pas daarna vormt ze klanken uit haar instrument. Zoals de recente solomeesterstukken van Joachim Badenhorst of de geniale optredens van Nate Wooley verkent ook Gartmeyer op deze plaat de klankmogelijkheden van haar instrument ten volle, waarbij de cleane klank zoals we die in de meeste bandzettingen gewend zijn, slechts één van de vele mogelijkheden is, naast experimenten met boventonen en het puur door middel van ademdruk distorten van de klank tot indringend schurende klanken. Maar in tegenstelling tot iemand als Wooley loodst Gartmeyer ons gemakkelijk door de geluidsexperimenten heen door de basis relatief toegankelijk te houden: ze vertrekt altijd vanuit een relatief herkenbaar muzikaal motief, van minimale herhalende riedeltjes tot een laag gespeelde onsporende melodie in ‘E’ of bijna funky ritmisch spel in ‘I’. Die toegankelijkheid gaat wel soms ten koste van de subtiliteit en de rust. De stukken ontwikkelen zich in een hoog tempo en zijn vrij kort: de gemiddelde duur blijft onder de vier minuten. De plaat heeft daardoor iets rusteloos, alsof Gartmeyer zo snel mogelijk wil laten horen wat ze allemaal kan en het niet aandurft om langzaam alle klanken in al hun diepte te verkennen. Slechts twee keer duikt ze echt de diepte in: de stukken ‘AE’ en ‘UE’ lijken verdere verkenningen van of verdiepende annexen aan respectievelijk ‘A’ en ‘U’. ‘AOUIE’ voelt zodoende meer aan als een debuut-ep dan als een debuutplaat. Een interessante, behapbare eerste verkenning van een terrein van waaruit we hopelijk nog veel meer gaan horen.
