Marc Euvrie, de Fransman achter The Eye Of Time, is bezig aan een grillig maar interessant parcours. Als negenjarige begon hij piano te studeren, en als vijftienjarige zagen zijn eerste composities het licht. Toen sloeg punk en hardcore en bres in zijn klassieke opleiding, die echter nooit helemaal weg was geëbd. In 2012 stond hij er plots met zijn behoorlijk donkere debuut, dat middels drones, noise en ambient een eigen kijk bood op de maatschappij om hem heen. Voor de opvolger ‘Acoustic’ uit 2014 koos hij voor études met louter cello en piano, twee instrumenten die hij heel goed beheerst en waarmee hij zijn door klassieke muziek gedomineerde jeugd in een eigentijds kleedje weet te gieten. En nu is er ‘Anti’, die puur dor het bekijken van de gitzwarte hoes al doet vermoeden dat deze plaat de donkerste uit zijn oeuvre tot nu toe is geworden. Euvrie verklankt de horror, de desperaatheid, de moedeloosheid, de wanhoop, de eenzaamheid, de vervuilende industrie en de algemene teloorgang in duistere, naar industrial neigende ambient annex drone. ‘A Perfect World’ start ironisch genoeg de plaat, een storm aan dreigende elektronisch opgewekte klanken die naar het einde toe van de plaat, als we ons lot aanvaard lijken te hebben, terugkeren. De verstilling treedt in met mooie pianofragmenten, die echter qua dreiging niet moeten onderdoen. In ‘Collapse’ duikt een vrouwenstem op, maar of die veel positiefs heeft mee te delen, valt te betwijfelen. Het veertien minuten durende titelnummer is tevens het scharnier van de plaat. Het is een typisch apocalyptisch aandoend klankentapijt dat we stilaan hebben vereenzelvigd met Denovali. Donkerder dan Third Eye Foundation en Portishead samen en minstens zo aangrijpend.
