Anthology Of Turkish Experimental Music 1961-2014

Het is even doorbijten. Het eerste nummer op ‘An Anthology Of Turkish Experimental Music’ klinkt precies zoals veel elektronische muziek van ruim vijftig jaar geleden. Bliepjes, bloepjes, nerveuze riedels, een strikte scheiding tussen het linker- en het rechterkanaal waar je dol van wordt. Onmiddellijk na deze opening uit 1961 maakt de dubbelaar een sprong naar 2012. Op vier nummers na bevat deze bloemlezing muziek uit de huidige eeuw. Je zult vergeefs zoeken naar repertoire in de periode tussen 1961 en 1994. En wat de muziek nu specifiek Turks maakt, afgezien van de herkomst van de makers, wordt niet duidelijk. In ‘Resonating Universes, Pt. 1’ bewerkt Erdem Helvacioglu de geluiden van een Turkse harp die eeuwen geleden in onbruik raakte en gereconstrueerd werd op verzoek van harpiste Sirin Pancaroglu. Helvacioglu laat haar snarenspel opbloeien in schitterende kleuren, maar voor het oor had deze muziek best in een ander land gemaakt kunnen zijn. ‘Prelude No. 17 [Istanbul Fog]’ van Ilhan Mimaroglu, die het grootste deel van zijn leven in de Verenigde Staten woonde, is daadwerkelijk buiten de grenzen van zijn vaderland gecomponeerd, maar hij grijpt erin terug op herinneringen aan misthoorns en klepperende bellen op boeien in de haven van zijn geboortestad. Terwijl de eerste schijf gewijd is aan ‘elektronische muziek’, verkent de tweede een terrein van ‘politiek geladen muziek, sampling en ambient’. De nummers laten horen hoe deze Turkse componisten het werk met elektronica verfijnd hebben, hoe inventief en visionair ze zijn. De reikwijdte en rijkdom van de muzikale verbeeldingskracht is op zich genoeg reden om deze verzameling uit te brengen. Maar de vraag blijft toch knagen: wat is er in elektronisch Turkije gebeurd in de 33 jaren na 1961?

tekst:
René van Peer
beeld:
_AnthologyofTurkish
geplaatst:
do 20 dec 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!