Antenna To The Afterworld

Sonny Smith uit San Francisco is een veelzijdig schrijver. Behalve liedjes schrijft hij namelijk net zo goed kortverhalen en theaterstukken. We beperken ons hier uiteraard tot zijn liedjes en komen tot de vaststelling dat ‘Antenna To The Afterworld’ een compleet andere plaat is dan zijn voorganger ‘Longtime Companion’. Op die vorige poogde Smith de breuk met zijn vriendin, een relatie die ettelijke jaren stand hield, te verwerken. Hij deed dat door liedjes te maken die uitermate veel country in zich droegen. Daar is op ‘Antennna To The Afterworld’ nog maar heel weinig van terug te vinden. Sonny verkiest deze keer het psychpopgenre, wat goed aansluit bij het verhaal dat hij wil vertellen. Smith ziet zich op deze plaat namelijk als een buitenaards wezen dat de planeet aarde komt verkennen. De wrange humor waarmee hij onze planeet vanuit dat standpunt observeert, is niet alleen geslaagd maar past goed bij de elf nummers. Al is het uiteindelijk niet het SF-thema dat domineert, maar de verwerking van het overlijden van een goede vriend. Het is een weinig opbeurend gegeven dat Smith met zijn band in fragiel overkomende songs vat. In ‘Palmreader’ en ‘Girl On The Street’ klinken zowaar echo’s door van vroege New Order, zeker in bas en drums. Daarbovenop komt de ietwat nasale stem van Smith en de plaat knipoogt zowaar naar de jaren 1980. Toch is het niet allemaal nostalgie. ‘Antenna To The Afterworld’ toont gewoon nog een ander aspect van Sonny Smith, die met elke plaat wel een andere stijl hanteert. De lo-fi aanpak is wel gebleven, al is die wel gepolijster dan bijvoorbeeld Jonathan Richman, bij wiens werk een aantal liedjes (‘Natural Acts’) dicht aanleunen.

tekst:
Patrick Bruneel
beeld:
SonnyAndTheSunsets_AntennaToTheAfterw
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!