Another Life

‘Muziek, niet zonder betekenis, maar van en over een wereld waar betekenis niets meer betekent,’ schreef ik in 2015 over Amnesia Scanner. Kort samengevat: ik kon geen tabak maken van hun gefragmenteerde hypermuziek, en dat leek me ook precies de bedoeling.

Inmiddels zijn we drie jaar verder, en brengt de band, die uit twee in Berlijn gebaseerde Finnen blijkt te bestaan, eindelijk haar eerste album uit. Waar de ideeën op eerdere singles en YouTube-video’s langs vlogen en voorbij waren voordat ze goed en wel waren geland, worden ze op ‘Another Life’ uitgewerkt tot hele nummers –en frontaal in het gezicht van de luisteraar geduwd.

Het geluid is uitbundig, oververzadigd, alle dynamiek ineen geperst tot de synthesizer-equivalent van een stel felroze neonbuizen. Het duo perverteert de esthetiek van EDM tot iets dat klinkt als een intellectuele stellingname, geschikt voor uitgave op het prestigieuze PAN label. Het zal de bedoeling zijn, maar de mix van overstuurde beats en op-, en dan nog iets verder opgepitchte R&B-stemmen (deels uit de keel van Pan Daijing) hebben na een tijdje het effect alsof er iemand langdurig met een LED-lamp in je ogen probeert te schijnen.

Dat maakt het geen slechte plaat, maar wel een nogal uitputtende. Gelukkig zijn er een paar rustpunten ter compensatie, en een soort electrometal-riff track om dat allemaal weer ongedaan te maken. Ik moest erg aan Rustie’s ‘Glass Swords’ denken, een plaat waar Mark Fisher de term ‘maximalism’ op plakte, ge-update voor de Trump-jaren.

Kanye West haalde voor ‘Yeezus’ onder meer Arca, Evian Christ en Hudson Mohawke naar de studio; ik stel voor dat hij voor zijn volgende Amnesia Scanner inhuurt en de plaat van z’n leven maakt, met een geluid met eenzelfde maat als zijn ego.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
AmnesiaScanner_AnotherLife
geplaatst:
di 28 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!