Animator

Twee jaar geleden was er ‘Too Beautiful To Work’ van The Luyas. Een indiepopplaat die met haar licht experimentele en psychedelische klank toen uitsteeg boven de middelmaat. Dat de band het een paar maanden later ook live er goed vanaf bracht deed ons uitkijken naar deze opvolger. Voor deze derde plaat kregen ze de hulp van Jace Lasek van The Besnard Lakes, een band die trouwens ook dringend een nieuwe plaat mag maken. Soit, op het eerste gehoor klinkt de plaat een beetje zoals de voorganger. Toch is de thematiek een pak donkerder. Dat heeft te maken met het feit dat de band vlak voor ze begonnen te werken aan deze plaat af te rekenen kreeg met de onverwachte dood van een vriend. Dit moest dus deels een eerbetoon worden aan die vriend. Het eerste deel van het album met openingsnummer ‘Montuno’ en de heerlijke drumpatronen in ‘Fifty Fifty’ doen aanvankelijk het beste vermoeden. Dat frontvrouw Jessie Stein op veel nummers gebruik maakt van de Moodswinger van Yuri Landman zorgt ook voor een zeer specifiek geluid. Een geluid dat soms moeilijk te grijpen is. Het is dan ook jammer dat het eerste enthousiasme ook na ettelijke luisterbeurten niet geheel overeind blijft. Naar het einde toe zakt de plaat iets te veel in elkaar. Het klinkt allemaal niet dwingend genoeg om te blijven overtuigen. De muziek gaat iets te veel zweven in het ijle. Jammer vinden we dat. Verlies omzetten naar de perfecte plaat blijft natuurlijk een heikele zaak. Ermee omgaan is en blijft iets zeer persoonlijk.

tekst:
Maarten Timmermans
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!