And The Days Began To Walk

Vierde release van Stray Dogs, alias Koenraad Ecker en Frederik Meulyzer, die handelen in een organische mix van elektronica en percussie. Eckers soloplaten volgen vaak een eigen, mysterieuze logica, vol dreiging. Binnen Stray Dogs is de structuur veel strakker, maar die dreiging is ook hier goed voelbaar. Net als op de vorige platen is spanning een constante in de muziek op ‘And The Days Began To Walk’. Het openingsnummer begint met alleen getrommel en schetsende tonen, maar er is direct al een gevoel van gejaagdheid. Al doende bouwen de heren die uit, met meer nerveuze percussie en langs schietende tonen, en het nummer komt steeds meer op gang, wordt steeds urgenter. Direct daarna blijft de muziek in stasis hangen, en klinkt Meulyzers percussie als weifelende, galmende voetstappen tussen de gebroken stadscontouren die Ecker schetst met zijn elektronica – dystopia in geluidsvorm. Op ‘Pluvier’ speelt Eckards treurige cello een centrale rol te midden van de tribale ritmes, die het nummer uiteindelijk overnemen, vergezeld door langzaam draaiende elektronische uithalen. Qua sfeer, en ook wat betreft de eenheid van het geluid, waarin de elektronische en “echte” instrumenten naadloos in elkaar overlopen, doet me soms denken aan Raime (voordat ze hun sound reduceerde tot vrijwel niets dan drums). De plaat sluit met het broeierige ‘Sour Vanilla’, vol dubby effecten die weg echoën, terwijl een zenuwachtige hihat strak de maat houdt. Het nummer eindigt met een laatste wegstervende basnoot, die de luisteraar in een onzeker donker achterlaat.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Stray_Dogs_And_The_Days_Began
geplaatst:
do 1 nov 2018

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!