De Turkse band Moǧollar was eind jaren zestig een van de belangrijkste grondleggers van Anadolu Rock: Een synthese van (psychedelische) rock en Turkse volksmuziek waarin traditionele instrumenten als de baǧlama naast groezelige gitaarlijnen en groovende basloopjes klinken. Veel andere Turkse rockers, en meer recentelijk de Amsterdamse band Altın Gün, zijn daarom schatplichtig aan Moǧollar. Bijna een halve eeuw na hun eerste lp (‘Anadolu Pop’) komt de band met ‘Anatolian Sun’, een dubbel-lp met nieuwe uitvoeringen van hun beste en bekendste nummers. Er kleeft natuurlijk een risico aan oude rockers die hun meesterwerken opnieuw interpreteren. Het is bijna onmogelijk dat het niveau van de originele klassiekers gehaald wordt. Dat is helaas ook op deze plaat het geval, want veel van de nieuwe uitvoeringen klinken aangeharkt en belegen. Wat ook niet meehelpt is de afwezigheid van de oorspronkelijke toetsenist en arrangeur Murat Ses. Vergeleken met zijn onnavolgbare spel steken de synthesizerlijnen van de huidige toetsenist wat flauw af. Toch is de originele felheid van de band ook te horen, bijvoorbeeld in de venijnige baǧlama-lijnen van Cahit Berkay (bandleider en origineel bandlid) op ‘Keşişleme’ en ‘Toprak Ana’. Het album bevat ook later werk, waaronder enkele hoogtepunten die buiten Turkije vrijwel onbekend zullen zijn. De sprankelende bitterzoete Cura-lijnen op het weidse ‘Selvi Boylum Al Yazmalım’ is daar het mooiste voorbeeld van. Voor wie het geluid van de hoogtijdagen van Moǧollar verwacht zal ‘Anatolian Sun’ tegenvallen. Wel geeft de plaat een mooi overzicht van het werk van de band, met enkele verrassende hoogtepunten.
