Anaal Nathrakh: lomp en hard, maar gebrek aan finesse

Het beloofde een snoeiharde avond te worden in het recent geopende Gebr. De Nobel te Leiden. Het machtige Anaal Nathrakh heeft de reputatie van nietsontziende, vernietigende stoomwals die alles genadeloos kapot ramt. De Britse grind/black metalformatie wil naar eigen zeggen de “soundtrack van de Apocalyps” zijn. Aan energie en strijdlust lag het niet, maar toch miste er iets.

Het spits werd afgebeten door de Leidse beukband Contorted Mind. De melancholische synth-intro die ze hadden meegenomen deed vermoeden dat er hier een heel ander optreden zou plaatsvinden. De grind/brutal death groep opende echter direct met een stukje harde, rappe goregrind à la Cliteater en Inhume, die gaandeweg op alle fronten steeds meer variatie kreeg. De met een jeugdig enthousiasme gezegende groep ragde er een aantal prima nummers uit en vooral de zanger en gitarist toonden talent en potentie.

Dan, nadat er liters Strongbow het podium op zijn gesleept, is het tijd voor het geweld van de mannen van Anaal Nathrakh. Terwijl de gitaristen de heerlijke intro Acheronta Movebimus van de nieuwste langspeler Desideratum inzetten, staat zanger V.I.T.R.I.O.L. (stagenaam van Dave Hunt) rusteloos heen en weer te stampen naast het podium. Hier staat een man klaar om een gigantische hoeveelheid energie en agressie frontaal over het Leidse publiek uit te storten.

En agressief en energiek, dat werd het. Heel toepasselijk begon de band het inleiden van de Armageddon met het nummer Unleash. Snaren en percussie rammen op volle kracht met de karakteristieke, eigenzinnige mix van technische variatie en snel gebeuk, hoewel al snel duidelijk wordt dat de focus vanavond op het laatste zal liggen.

V.I.T.R.I.O.L. zingt en grunt niet zozeer als dat hij krachtig declameert en Leiden zijn zieke gedachten dwangmatig oplegt. Dat gaat over de volledige duur van het concert met gemengde successen. Soms is zijn zang machtig en overheersend, maar andere keren lijkt zijn inzet wat af te zwakken. Met name in de cleane stukken, die soms vlak of ronduit vals zijn, laat het schreeuwbeest geregeld wat steken vallen.

Ook de rest van de band lijkt er niet de hele avond helemaal bij te zijn. Het openingsnummer zet de agressieve toon van de show overtuigend neer. Bij afluister Do Not Speak, zonder twijfel de best uitgevoerde track van de hele avond, wordt alle woede en kracht die nog over is nog even de zaal in geragd. Wat zich tussen die uitersten voltrekt, is wisselend. Door de nadruk hoofdzakelijk te leggen op de agressieve en snelle kant van de muziek van Anaal Nathrakh, waardoor het technische en gedetailleerde geluid wat in het gedrang raakt, verliest de bijzondere band iets van zijn unieke karakter.

In their defense, de muziek van Anaal Nathrakh is op cd ook wel zo’n zieke combinatie van meedogenloos geram en technisch gepriegel dat dit live niet redelijkerwijs te evenaren is. Desondanks laat het vijftal nog steeds bijzonder melodieus en ritmisch werk zien zoals je dat zelden live tegenkomt en materialiseert er meermaals een kakofonische wirwar van gitaarloopjes om je lippen bij af te likken. Maar het blijft toch voor het grootste deel een potje beuken en de band speelt vaak met een attitude alsof ze hun eigen feestje aan het vieren zijn en niet een publiek voor zich proberen te winnen.

Tijdens de show spreekt Hunt het publiek geregeld toe om zijn twisted thoughts over de bezoekers uit te storten en hen op te dragen vooral niet stil te blijven staan. De ironie wil dat V.I.T.R.I.O.L. eerst een vlammend betoog afsteekt waarin hij het typische gedweep met Satan van black metalbands als kinderachtig afschildert, om vervolgens een nummer over “Fire and fucking pigs” in te zetten. Maar metal is en blijft (godzijdank) een vat vol tegenstrijdigheden.

Met het gevaar als zeurderige bejaarde te klinken wil ik toch mijn beklag doen over de mosh pit. Het is grind, het is agressieve muziek, het hoort erbij, I get it. Ook de band genoot zienderogen van de botte kracht waarmee de hooguit zes fans elkaar guitig gniffelend te lijf gingen gedurende de volledige show.

Het vervelende gevolg was echter dat de pit zo’n groot oppervlak van de Kleine Zaal van Gebr. de Nobel innam, dat de niet-participerende 95 procent van het publiek nogal op elkaar werd gedrukt en ver van het podium kwam te staan. Maar ja, moet je maar meedoen I guess… Als aan het eind meerdere mensen op het podium klimmen om eerst mee te blèren met The Joystream (“twenty-nine thousand children to tame!!!”) en vervolgens te stagediven, zorgt dit voor een veel leukere sfeer en minder overlast.

Na afloop zeggen enkele teleurgestelde bezoekers dat de band live toch niet net zo goed klinkt als de gevarieerde, vakkundige en gedetailleerde studiosound. Hoewel dat zoals reeds genoemd zeker waar is, is die kritiek niet helemaal fair. Anaal Nathrakh is niet als liveband begonnen en het verfijnde geluid van de albums kan onmogelijk live worden uitgedragen. Het is dan ook begrijpelijk dat de band vanavond zich vooral richtte op Gebr. de Nobel omver knallen met een tientonner van gitaar-, schreeuw- en drumgeweld. Ondanks de minpuntjes toch een vermakelijke show die voor bezoekers met een hoop opgekropte woede en frustratie zeker een louterend effect zal hebben gehad.

tekst:
Casper van der Veen
beeld:
banner
geplaatst:
vr 1 mei 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!