An Opera For Four Fusion Works- Act Two : Phrasing The Air

Dit jaar viert Dirk Serries twintig jaar VidnaObmana. Er zijn weinig niet-commerciële elektronica-artiesten die hem dat nadoen of voor gedaan hebben. Meer dan 35 albums heeft hij in die periode uitgebracht op uiteenlopende en internationaal gereputeerde platenmaatschappijen als Soleilmoon, Projekt, Extreme, Hypnos en recent zelfs Release, het op experimentele elektronica geörienteerde sublabel van het extreme Amerikaanse metallabel Relapse. Daarbij bewandelde hij het pad van industriële noise naar atmosferische (vaak etnisch getinte) ambient en vice versa. Naast talloze soloreleases werkte hij ook samen met onder andere Alio Die, Asmus Tietchens, David Lee Myers en soulbrother in sound Steve Roach; en verzorgde hij remixen voor onder meer Bass Communion, Nocturnal Emissions en Implant. Dit jaar verschijnt het sluitstuk van zijn Dante Trilogie (‘Legacy’); het jubileum zelf zal worden gevierd met een bloemlezing die meteen de start zal inluiden van een eigen label, Ikon. In afwachting van dat alles zijn er nu het tweede luik van zijn ‘Opera For Four Fusion Works’ en ‘Spirit Dome’, de vierde studiocollaboratie met Steve Roach. Wie het niet zo begrepen heeft op VidnaObmana’s recente (ritmische) albums op Release, zal bij het beluisteren van dit laatste album onmiddellijk gerust worden gesteld. ‘Spirit Dome’ ligt netjes in de lijn van de voorgangers ‘Well Of Souls’ (’95), ‘Cavern Of Sirens’ (’97) en ‘InnerZone’ (’02). Dat betekent dus lang uitgesponnen klankspiralen en ijle soundscapes, gecreërd met behulp van elektronische en akoestische instrumenten zoals overtoonfluit en gitaar. Het album bestaat uit één lange sessie (74 minuten) die in één take live werd opgenomen. Het voordeel hiervan is dat we het gevoel hebben naar een liveconcert te luisteren waarbij improvisatie en spontaneïteit de bovenhand halen op a priori uitgetekende structuren. Ook op de tweede akte van ‘An Opera…’ gaat Serries voluit de atmosferische toer op, deze keer vertrekkend vanuit het geluidenspectrum van de Amerikaanse sopraansaxofonist Bill Fox. Het verschil met het vorige deel (waarop werd verder geborduurd op de gitaarklanken van Dreams In Exile) kon echter niet groter zijn. Niet alleen is het geheel aanzienlijk minder experimenteel, de klankkleur en sfeer werden over een radicaal andere boeg gegooid. Spookachtig en alweer verrassend.

tekst:
Gonzo (circus)
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!