Samen met de Dante-trilologie op Relapse (Tremor, Spore en Legacy) behoort de vierdelige opera tot het beste van het recentere werk van vidnaObmana. Vorig jaar kondigde Dirk Serries aan dat hij met deze cyclus voorlopig een punt zou zetten achter zijn bezigheden als vidnaObmana. Een nieuw project, Fear Falls Burning, bood hem de ideale kans om zich radicaal te herbronnen, muzikaal te herontdekken, andere horizonten te exploreren en het plezier in het maken en (live) spelen van muziek die hijzelf goed vond opnieuw te omarmen. Voor zijn fans mag het alvast een troost zijn dat de derde fusie van een specifiek instrument en Serries beproefde methode van oneindig recycleren een afgetekend hoogtepunt in zijn lange carrière vormt. In het eerste deel vormden de gitaren van Dreams In Exile de bronmaterie en op opvolger Phrasing The Air ging hij aan de slag met Bill Fox en diens sopraan saxofoon. Ditmaal wordt vidnaObmana geruggesteund door het klankmateriaal van de experimentele pianist Kenneth Kirschner. In vier titelloze stappen exploreert Serries een klankuniversum dat expliciet, maar op een respectvolle en geïnspireerde manier, aansluiting zoekt bij het minimalisme van Morton Feldman. In de ruim 24 minuten durende openingstrack illustreert hij op een indrukwekkende manier dat ook de hele glitch en clicks n cuts beweging niet zonder meer aan hem is voorbegaan. Statische ruis, gekraak van versleten vinyl, een even eenvoudige als hypnotiserende repetitieve pianoriedel, sonore soundscapes en een occasioneel gitaarakkoord: meer zijn er niet nodig om experiment te doen rijmen met effectiviteit. De finale opnames van Reflections On Scale dateren van juli 2005, een periode waarin vrijwel alle aandacht ging naar Fear Falls Burning. Dat het niet eenvoudig is om beide projecten gescheiden te houden en dat de voorkeur momenteel overduidelijk gaat naar zijn nieuwe uitlaatklep blijkt onder meer uit de aanwezigheid van (zware) gitaardrones, hoe beperkt ook. In het tweede en derde nummer meet hij zich een meer bescheiden plaats toe en krijgt de piano van Kirschner meer ruimte om zich te ontplooien en daardoor een prominentere rol in de geluidsbalans toebedeeld. Het afsluitende deel flirt aanvankelijk met distortion, maar plooit zich niettemin gaandeweg terug op het vertrouwde veld van desolate soundscapes. En wat dat betreft, toont vidnaObmana zich al vele jaren een absolute Meester.
Een van de voornaamste redenen om tijdelijk te stoppen met vidnaObmana was de wens en noodzaak om het wat kalmer aan te doen. Niet verwonderlijk met meer dan dertig releases op de teller in ruim twee decennia. Maar echt stilzitten, zit er niet in want de discografie van Fear Falls Burning lijkt al net dezelfde weg op te gaan als die van vidnaObmana. Gitaardrones kunnen momenteel steeds meer rekenen op belangstelling en dat ook Fear Falls Burning terecht tot de club van onder meer Aidan Baker/Nadja, Growing, Asva, Sabers en natuurlijk Earth en Sunn 0))) wordt gerekend, blijkt onder meer uit een druk gevulde concertagenda. Zo tourde Fear Falls Buring nog recent in de Lage Landen met Cult Of Luna en stonden er in mei opnieuw heel wat shows in Duitsland op het programma. Een eerste hoogtepunt is zonder meer The Carnival Of Ourselves, een op 180 gram geperst en luxueus uitgegeven vinylalbum in een beperkte oplage van driemaal honderd stuks. Met behulp van een elektrische gitaar en een batterij effectpedalen worden eindeloos geloopte klankspiralen in een mantra van drones en feedback gegoten. De vinyluitgave biedt de mogelijkheid om voor de twee nummers voldoende tijd uit te trekken dus zonder vervelende onderbrekingen- waardoor het beoogde effect, namelijk trance door herhaling, wordt bereikt. Waar The Carnival Of Ourselves de ambientkant van Fear Falls Burning in de verf zet, kiest The Amplifier Drone eveneens op luxevinyl – resoluut voor de heavy aanpak. Had de eerste best ook op Kranky (Stars Of The Lid,Lichens, Charalambides) gekund, dan had de tweede zich zonder meer thuis gevoeld op Southern Lord (Sunn 0))), Thrones). Beide releases belichten (de) twee gezichten van Fear Falls Burning. De eerste zet de dromerige kant in de verf en is ijl en relatief luchtig; de tweede rockt en is donker, hermetisch en zwaar als lood. Maar hiermee hebben we het laatste van Fear Falls Burning ongetwijfeld nog niet gehoord. Er zijn gegarandeerd nog meer ongekende territoria in ‘s mans eigenwijze sonische universum te exploreren.
