Het doek is gevallen. Het vierde en laatste deel van An Opera For Four Fusion Works is meteen ook het officiële afscheid van vidnaObmana. Na ruim twintig jaar en meer dan dertig releases zet Dirk Serries er definitief een punt achter. Op de eerste drie hoofdstukken van zijn ambitieuze opera stonden respectievelijk de gitaren van Dreams In Exile, de sopraansaxofoon van Bill Fox en de piano van Kenneth Kirschner centraal. Ditmaal is een hoofdrol weggelegd voor de stem van de omnipresente Steven Wilson (Porcupine Tree, Bass Communion, No-Man, Blackfield, I.E.M.). Die stem krijgt op deze vierde act dan ook het statuut van een volwaardig instrument. Minimalisme is daarbij het kernwoord. De vocale partijen rusten in de vier nummers op een bed van spaarzame geluidsspiralen die als een mot rond een vuur dansen. Spookachtig bij momenten (IV), pastoraal en haast onhoorbaar elders. Naar het einde toe sluipt de gitaarsound van zijn nieuwe project Fear Falls Burning voorzichtig binnen in het geheel en symboliseert het treffend de muzikale evolutie die Serries al een hele poos aan het doormaken is. De overgang van vidnaObmana naar Fear Falls Burning kan niet beter worden geïllustreerd dan in de definitieve afsluiter. Naar vidnaObmana normen is 43 minuten bijzonder kort voor een album. Dat dwong hem ertoe om de essentie van zijn muziek kernachtig samen te vatten en niet langer laag na laag op te stapelen zoals in het verleden. The Bowing Harmony is dan ook de eindgeneriek van een indrukwekkend parcours. (www.hypnos.com)
Eén van de nieuwe te verkennen horizonten is Continuum, een langetermijnproject met Steven Wilson. We schrokken ons haast een aap toen we de eerste keer het tweede Continuum-album speelden. Maakten op hun debuut dromerige drones nog de dienst uit; ditmaal worden we haast omver geblazen door een woeste wall of sound van sludge metal. Echt verbazen, mag dit natuurlijk niet. Fear falls Burning speelt al een tijd mee in het team met sterspelers als Nadja, Sunn0))), Boris, Earth of Asva. En sinds enkele jaren schuift Porcupine Tree ook meer en meer op van psychelische rock naar hardere regionen. Bovendien produceerde Wilson het laatste album van Opeth, zowat de vaandeldragers van hedendaagse progressieve metal. Om maar te zeggen dat Continuum 2 behoorlijk heftig in gang wordt getrapt. Een slepend, monotoon, repetitief ritme (cfr. Nadja), laag gestemde gitaren en soundscapes die oneindig kronkelen als het aurora borealis zijn daarbij de modus operandi. Hierdoor klinkt Continuum enerzijds radicaal anders, maar anderzijds is de manier van werken in wezen onveranderd gebleven. De procedure van de zogenaamde infinite recycling van vidnaObmana blijft namelijk de sound domineren. Nadien gaat de storm wat liggen en krijgen de drones alle ruimte om zich maximaal te ontwikkelen en met elkaar onderling te verweven. Continuum 2 is dan ook in de eerste plaats een echte luisterplaat. Griezelige stemmen zijn in Construct V bijvoorbeeld de voorbode van een reis naar een mentale mijnschacht, waar een spel van schimmen en schaduwen een onheilspellend geluidsdecor vormen. Eindigen doen ze opnieuw met slome ritmes en galmende gitaren die door de eindeloze herhaling opgetild worden tot het equivalent van een heuse hypnosekuur. Indrukwekkende clash of titans!
