Ampul

De Nederlanden, de Lage Landen. Voor de onoplettende reiziger een amorf uitzicht in de reis van Maastricht naar Delfzijl. Vlak, met overal de horizon in zicht. Tussen de horizon en het gekozen vehikel waarin de reis van het onderste puntje naar het bovenste puntje wordt voltrokken een uitgestrekte groene weide, vaak begraasd en bescheten door even eenvormige koeien als dat landschap. Een enkele keer wordt het beeld doorbroken door een rechtlijnige vinexwijk, stad of een rivier. Maar ook die zie je aan de einder verdwijnen, het zicht beperkt door niets anders dan het zicht zelf. Saai, eentonig en oppervlakkig. Als je niet goed kijkt. In de eeuwige vlakte ligt namelijk een zee aan spelende details verborgen, van de wolkpatronen boven die immer rechte streep tot de kleine spellingen in het vlekkenspel van de verschillende Berta’s in de wei. Een plotselinge graffiti van een overleden gitaarheld op een elektriciteitshuisje midden in het veld of een door de wind gevelde boom. Met een scherp oog biedt dat lage vlakke land een feest aan verrassingen. Daar je band naar noemen is dan ook nogal riskant, maar The Netherlands maakt de naam waar. Op eerste gehoor is ‘Ampul’ de zoveelste voort meanderende postrock/ambient plaat met elektronica er in verwerkt. Leuk voor tijdens die rit van Maastricht naar Delfzijl. Gaan we het album echter nauwkeuriger beluisteren, dan poppen kleine spellingen op uit het groene egale veld. Ontwaarden we ineens vocalen ver achter de horizon – of zijn dat synthesizers – en verbreden bleeps, blops en een aanzwellende hoorn ons blikveld tot bijna 360°. Alles hangt in een haast natuurlijke ambiance samen, en om daar de schoonheid van de details in te horen verdient rust en tijd. Even zitten met de hoorns op het hoofd en in 25 minuten tijd wordt een vlakke wereld sferisch.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
TheNetherlands_Ampul
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!