Achter de naam sarasara gaat een Franse dame schuil die een heel eigen draai geeft aan het begrip singer-songwriter. Ergens is ze dat wel, maar ze is net zo goed een artieste die gek is van elektronische muziek waarin een dromerige beat die neigt naar triphop de boel wat mag komen oprekken. En dan is er nog haar stem, die wat doet denken aan een mix van Beth Gibbons (Portishead) en Miranda Stanton (Thick Pigeon). Net als laatstgenoemde poogt Sarasara de grenzen van de genres waarmee ze speelt, gaande van disco over house tot leftfield pop, te verleggen. Dat doet ze niet alleen met haar intrigerende stem, maar net zo goed door de niet alledaagse geluiden die de basis vormen voor haar nummers, die steevast als een soort pop klinken. Ze groeide op in de Belgische clubscene, alwaar ze al gauw geboeid raakte door het werk van Aphex Twin en Ricardo Villalobos. Het zijn deze twee grote namen die haar als het ware dwongen om zelf muziek te gaan maken. En die muziek, die net zo goed doordrenkt is van literatuur, filosofie als de meer kunstzinnige film, is dermate intrigerend dat ze meteen Matthew Herbert kon strikken om een handje toe te steken bij de productie van haar debuut. Niet slecht voor een artieste die haar nummers zelf schrijft, speelt en produceert. Herbert heeft dan ook nergens zijn stempel gedrukt op ‘Amorfati’. Hij heeft zich beperkt tot wat bijstand en wat schaven, wat voor liefhebbers een teken aan de wand is dat dit echt wel een zeer interessante en leuke plaat is. Eentje die blijft intrigeren omdat ze telkens net dat ietsje meer prijsgeeft dan bij de vorige luisterbeurt.
