Met een beetje charme kom je een heel eind. Al sinds 1977 maakt Eric Goulden, al dan niet onder de naam Wreckless Eric, ontwapenende britpop voor de fijnproefer. Zijn eerste single bezorgde hem meteen een soort hit met ‘(I’d Go The) Whole Wide World’, maar een dergelijk commercieel succes wist hij daarna niet meer te herhalen. In plaats daarvan werd elke daarop volgende Wreckless Eric release obscuurder en raakte zijn aandacht versplinterd over tal van andere, minder bekende projecten. Het lijkt erop dat Eric niet helemaal tevreden is met deze gang van zaken. Zijn nieuwe album ‘amERICa’ is zijn eerste onder de naam Wreckless Eric sinds 2004 en heeft er alle schijn van het soort retrospectieve album te zijn dat artiesten van een bepaalde leeftijd zich genoodzaakt voelen om te maken. In Nederland hadden wij bijvoorbeeld eerder dit jaar nog het album van Armand & de Kik. Wreckless Eric heeft geen nieuwe begeleidingsband nodig om aan de slag te gaan. Geobsedeerd met zijn eigen (gebrek aan) succes, werkt hij zich door een elftal zelfbevestigende popliedjes over zijn leven en positie in de muziekindustrie. De muziek zelf klinkt nog exact hetzelfde als op zijn vroegere albums, maar zonder de jeugdige bravoure en charme die eerdere platen tot een liefhebbersding hebben gemaakt. In plaats daarvan eindigen veel nummers in lang uitgesponnen, gezapige jams. Aldus kan het album beschouwd worden als iets dat vooral interessant is voor fans en de rest van de mensheid niet snel zal opzetten. ‘amERICa’ is zo een vingeroefening in overbodigheid, hoewel men het Eric toch beter gunt.
