Fuck mooie melodietjes, lijken ze bij Ambiq met het openingsnummer van ‘Ambiq2’ te willen zeggen. De synthesizers en klarinet lijken maar wat door elkaar heen te pielen, zonder ooit ergens een kant of een wal te raken. Maar ook al klinkt het allemaal behoorlijk dissonant, er blijkt bij het spel van Max Loderbauer, Claudio Puntin en Samuel Rohrer toch meer lijn in te zitten dan aanvankelijk gedacht. En ook meer mooie melodie trouwens. Dat krijg je als je losjes omspringt met freejazz, dub, ambient, noise en spacefunk en bezig bent grenzen te verleggen. Meest in het oog springend is het soepele, jazzy drumwerk van Rohrer, dat aangenaam akoestisch afsteekt tegen alle elektronica. De drummer houdt het zootje ongeregeld behoorlijk strak en swingend, zonder heel dwingend zijn wil op te leggen. Mooi gedoseerd komen dan ook nog wat melancholieke, bijna droevige liedjes voorbij, waarin het ritme even is weggevallen en de melodie de boventoon voert. Bij Ambiq laten ze zich meeslepen door de schoonheid en mogelijkheden van het pure geluid, en dat opent nieuwe en verrassende vergezichten.
