Merope maakt alternatieve, wereldse muziek. Het is een kwintet met vijf verschillende nationaliteiten en muzikale universa, met stem, bansuri, kankles (Litouwse harp), gitaar, synths, akoestische bas en percussie. Merope is een project dat onder de granvat paraplu valt. Hun tweede plaat, ‘Amaranthine’, is een ode aan de waters van de planeet. De opener, ‘Dabile’, is meteen een warm welkom, de klank van de groep wordt voorzichtig uitgerold. De liedjes, want dat zijn het zeker, zijn vaak gestapelde melodieën, die samen een warme golf vormen die plots van richting kan veranderen. De mengeling van akoestische en elektronische geluiden is perfect in evenwicht in een nummer als ‘Wolf’, en ook schoonheid en virtuositeit omarmen elkaar hier teder. ‘Amaranthine’ sluit af met een prachtige triptiek: ‘Bijune’, ‘Julia’ en ‘Rasele II’. ‘Bijune’ is gebouwd op een leuke groove, daarbovenop komen eenvoudige, eerlijke melodieën van bijvoorbeeld stem en gitaar. ‘Julia’, onze favoriet, is een liefdevolle maalstroom, een woelwater dat doet dromen over het ocean child dat Julia kan zijn. Het korte, maar fijnzinnige ‘Rasele II’ is de perfecte uitsmijter voor deze mooie plaat. Merope blinkt uit in spaarzaamheid, tegelijkertijd is dat af en toe ook hun zwakte. ‘Sunday Love’ duurt iets te lang. De prijs voor leukste titel gaat naar ‘Petit Pois’. De stem van Indrė Jurgelevičiūtė en de Litouwse teksten zijn puur en nabij, al is het even wennen aan een frasering die uit een andere cultuur komt. ‘Amaranthine’ is een album waarbij je tot rust komt.

Dit artikel verscheen eerder in GC #128.