De Brusselaar Otto Lindholm (echte naam Cyrille de Haes) heeft na zijn naar zijn artiestennaam vernoemde debuut de overstap gemaakt van een klein Belgisch label (Icarus) naar het inmiddels prestigieuze Britse Gizeh. Het bezorgt hem meteen extra mogelijkheden: een schitterende hoes, geschilderd door Claire Brentnall (Shield Patterns, samen met haar inmiddels tot echtgenoot gebombardeerde Richard Knox) en Lawrence English die de mastering voor zijn rekening nam. Het betekent ook dat de oplage en de verspreiding van zijn werk een stuk vlotter zal kunnen. Zijn debuut, pakweg een jaar geleden, werd immers slechts op tweehonderdtwintig handgenummerde exemplaren geperst. De muziek van producer en contrabasspeler Lindholm kan grofweg als modern klassiek worden weggezet, al zitten er net zo goed licht experimentele kantjes aan en neigen de vier nummers naar kamermuziek. Waar de muziek van Gentenaar Innerwoud, net zo goed een contrabassist, eerder richting ambient en drones werkt, kiest Lindholm voor hypnotiserende, gelaagde stukken waar elektronica eigenlijk de boventoon voert. De aanslagen op de snaren worden bewerkt, vervormd, aangevuld, al zijn ze tegelijk net zo goed heel erg aanwezig. De atmosfeer die wordt neergezet, is eerder donker, ceremonieel bijna; en sacraal bij momenten zelfs, als een begrafenisritueel waar slechts helemaal naar het einde toe van afsluiter ‘Heliotrope’ een sprankje hoop valt te ontwaren. Met ‘Alter’ heeft Lindholm alvast een stevige stap voorwaarts gezet, op elk vlak. Niet alleen qua label en kennissen, maar ook muzikaal. Waar zijn debuut interessant en veelbelovend klonk, is ‘Alter’ voldragen en volwassen.
