De releaseshow van de derde plaat van het Gentse Onmens, ‘Doopgrond’ genaamd, kreeg extra luister bijgezet door twee andere bands: Uniform en Wreck And Reference.
We zagen Uniform al eens een magnifieke show geven in De Kreun, toen het Westen er nog niet Wild was. Reden om eens naar Gent te trekken, wat we eigenlijk maar zelden doen.
De Kolonie is een nieuwe plek voor concerten aan Sint-Jacobs, waar deze show de nieuwe zaak mag openen. Al is het er nog eentje in volle opbouw. En was Sigfried Burroughs (Onmens) verwonderd dat er zoveel, restoratiegewijs, klaar was in het gebouw. Relatief is dat natuurlijk. Toiletten waren er nog niet (in het nabijgelegen Afsnis wel natuurlijk, of in de openbare piscine aan de andere kant van de St. Jacobskerk). De kuisemmers moesten nog aan kant worden gezet tijdens de soundscheck van Wreck And Reference maar de pintjes (in flesjes!) stonden koud (of toch voor het grootste deel van de avond, al was de kostprijs dan iets lager, wat fijn was), de sfeer was goed, het geluid meestal ook. Dit is een plek met potentie.
Het duo Wreck And Reference mag de spits afbijten. Het duo, een drummer en een kerel met een soort sampleding in zijn pollen waarmee, als we het door de stroboscopen goed zagen, ook loeiharde bastonen de ruimte inkeilde. En zo verpeste hij eigenlijk ook de sound van de band. Waar noiserock en emotioneel beladen teksten (ben je nu nog niet dood, tegen een ex-liefje) de basis leken te vormen, domineerde de bas dusdanig dat elk interessant element uit de muziek teloorging. Jammer, want al zijn de nummers niet echt memorabel, slecht is het ook weer niet.
Uniform was oorspronkelijk een duo uit New York Coty dat met ‘Wake In Freight’, hun tweede album en daterend van vorig jaar, de cultstatus van het debuut ‘Perfect World’ bevestigde. We hadden eerder geruchten gehoord dat de band inmiddels met een echte drummer was uitgebreid. Beter nog, het zou gaan om Greg Fox, onder meer actief bij Ex Eye en Liturgy. En inderdaad, hij was er. En hij liet meteen merken dat hij volop deel uitmaakt van Uniform, dat nu minder affiniteit met Godflesh‘ ‘Streetcleaner’ vertoonde. Weg met de gelijkenissen en beuken maar. Zanger Michael Berdan en gitarist Ben Greenberg speelden eerder al in heel wat obscuur gebleven bandjes, maar hebben nu hun dada echt wel gevonden. Berdan speelt en zwiert en mept, net als Freddie (van The Vangrails) met zijn microfonstandaard, die meermaals ei zo na in de plafondbalken bleef haken. Fox en Greenberg zetten tegelijk een inferno van industieel aandoende gitaarnoise neer waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Afsluiten deden ze met ‘Symptom Of The Universe’, hun Black Sabbath-cover die op de maxi ‘Ghosthouse’ prijkt. Een ideale apotheose, gedrenkt in stroboscooplicht.
Ondertussen was er al heel wat meer volk het zaaltje binnen gestroomd, volk dat tijdens Wreck And Reference vooral buiten pinten stond te drinken. Of kwam piepen of Onmens er nog niet aan was begonnen. De openingstonen waren tot buiten te horen, dus al snel zat de boel goed vol. Onmens speelde dan ook een thuismatch. Een ideale gelegenheid om ‘Doopgrond’ live voor te stellen. Het album vinden we heel erg ok, dus het was even afwachten wat het live zou geven. Dat het duo zich altijd smijt (letterlijk en figuurlijk) mag als algemeen bekend worden beschouwd. Echt overdonderd waren we echter (nog) niet. Een beetje de kinderziekte misschien van de eerste liveshow met nieuw werk. De overdaad aan stroboscopen is ook niet echt aan ons besteed. Hier en daar herkenden we hele brokken van nummers, waarop graag wordt teruggegrepen naar de hoogdagen van de EBM. Stilaan komt Onmens los van zijn eigen grote helden, maar ze zijn er nog niet helemaal. Maar dat ligt ook een beetje aan onszelf, omdat EBM en consoorten nooit echt onze favoriete genres zijn geweest. Het gros van het jonge publiek ging helemaal loos, wat het tot een geslaagde avond maakte in een ruimte die we, als de programmatie interessant genoeg is natuurlijk, nog wel eens zullen aandoen.
Gezien: Wreck And Reference + Uniform + Onmens – De Kolonie, Gent – 20 april 2018
Tekst: Patrick Bruneel – Foto’s: Stephan Vercaemer