Alpha Heaven

Martin Dumais lijkt vastbesloten om alle uithoeken van de ambient-ruimte te verkennen. Toen ik de band leerde kennen via ‘VII’ baadde de muziek in donkere wolken feedback, noise en naar beneden gestemde gitaren, gelijk Nadja en Sunn O))). Het gelauwerde ‘Black Pyramid’ was pure dark ambient, zonder zwoegende drums en met de gitaren in een rol als dronemachines. Een paar jaar later schoof de band – met zangeres Julie LeBlanc aan boord inmiddels een duo – opeens het zonlicht in op het shoegazey ‘Phantom Ghost’, dat bij vlagen zelfs een beetje poppy was. En nu is er ‘Alpha Heaven’, waarop Dumais en LeBlanc vooral lijken te zijn geïnspireerd door de kosmische kant van de krautrock, daarmee aansluiting zoekend met bands als Emeralds en Rene Hell. Pulserende synthesizers, arpeggio’s en andere spacey effecten hebben AUNs reguliere basis van gitaren nu vrijwel helemaal verdrongen. Helaas lijken de twee echter niet helemaal in staat hun nieuwe instrumentarium maximaal te benutten. Veel nummers bestaan uit niet meer dan een enkel idee, dat echter te dun is om vijf minuten lang te blijven boeien. Soms ook wel, zoals het centrale nummer ‘La Luna’, dat bijna het niveau van (heel) oude Vangelis haalt, en het subtiele ‘Peacecalm’, maar de meeste tracks weten maar half te boeien. Het is haast alsof ze niet hebben gedurfd voluit te gaan in deze nieuwe richting; de beats in ‘Voyager’ zijn onverwacht en misplaatst, af en toe steken toch weer donkere drones de kop op, en het afsluitende ‘Return To Jupiter’ is erg mooi, maar was op ‘Black Pyramid’ misschien beter tot zijn recht gekomen. Misschien dat Dumais en LeBlanc hun schip de volgende keer toch nog dieper de interstellaire ruimte in weten te sturen.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
AUN_AlphaHeaven
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!