Het label Bongo Joe uit Genève legt zich vooral toe op obscure en min of meer vergeten geluiden uit alle uithoeken van de wereld. Met het nieuwe album van het Zwitserse trio Meril Wubslin blijft het label dichter bij huis. Net als de voorgaande albums van de band bestaat ‘Alors Quoi’ uit grotendeels fraaie akoestische nummers met een hallucinante sfeer. Het openingsnummer is meteen een van de hoogtepunten en zet de toon voor de rest van dit album. ‘Là-Autour’ is gebouwd om een repetitieve gitaarriff die goed afkomstig zou kunnen zijn uit West-Afrika en bestaat verder uit luie, zweverige vocale harmonieën, ingetogen percussie en spaarzame synthesizerklanken. Ook op de rest van de nummers weet de band een onwerkelijke en psychedelische sfeer te creëren met deze ingrediënten. Gelukkig voegt Meril Wubslin voldoende venijn toe aan hun dromerige songs. Het mooiste voorbeeld daarvan is het hypnotische ‘Flâner’, waar de akkoorden, zanglijnen en snijdende synthesizerlijnen op en rond pijnlijke noten balanceren. Jammer genoeg gaan de dromerige sfeer, de trance van de herhalingen en de hese, soms bijna vermoeide zanglijnen, te veel overheersen. Ondanks de goede individuele nummers klinkt ‘Alors Quoi’ tegen het eind wat saai, loodzwaar en vermoeid. Maar misschien was dat ook wel de bedoeling, want de laatste noten van het afsluitende nummer ‘Laisser Parler’ lijken langzaam in slaap te vallen tussen het gerinkel van geitenbelletjes.
