We beginnen te luisteren naar ‘All The World Is Green’ van het Italiaanse duo Elena Tavernini (zang, synthesizer, sansula, melodica, effecten) en Giacomo Papetti (bas, effecten, kalimba) en we denken alsmaar, potverdorie, we kennen die liedjes toch ergens van? Even kijken naar de titels van de nummers. Het wordt al snel duidelijk als we de hoes ter hand nemen. ‘Rain Dogs’, ‘Flowers Grave’ (in een bloedmooie versie) of het titelnummer, ja, het zijn allemaal liedjes geschreven door Tom Waits of geschreven door hem en zijn vrouw Kathleen Brennan. De liedjes werden tot op het bot ontleed, uitgekleed, waarna Tavernini met haar hoge stemmetje de liedjes op een ingetogen, intimistische manier zingt. Vol emotie, vol bewondering en eerbied en ze tegelijk helemaal naar haar hand zettend. Spaarzame begeleiding zet de tekst (en haar zang) volledig in de aandacht. Meestal plukt Papetti aan zijn bas, zachtjes, traag en gemoedelijk, om de breekbaarheid van Tavernini’s stem nog extra in de kijkers te spelen. Beiden zijn veelvuldig gevraagde en graag geziene gasten in de Italiaanse jazz, pop en experimentele scene. Dat jazzy karakter zit wel een beetje in deze herwerkingen, al overheerst het nergens. Dromerige liedjes zijn het geworden. Herfstig van toon en bijna te mooi gebracht om waar te zijn. Net zo dromerig, ingetogen en mooi zijn de liedjes op ‘{fonetic}’ van het uit Lyon, Frankrijk afkomstige Sliding Words. Maÿwen (stem, harp, piano, gitaar, bas, sanula) en Kapiand (stem, gitaar, bas, elektronica, vocoder) brengen een verstild soort triphop (ze geven soms concerten waarbij iedereen met een hoofdtelefoon meeluistert), waar de noten spaarzaam zijn en de zang hemels etherisch mooi. De negen nummers op het album zijn ontstaan vanuit pure improvisatie, waarbij die slechts met minimale middelen verder worden opgesmukt tot volwaardige liedjes. Het gaat om het gevoel, het in kleine liedjes gieten van alledaagse futiliteiten en ze toch op een meditatieve manier waardevol laten klinken. Sliding Words slaagt er daarmee in het begrip triphop weer hip te maken op een manier waarop er wel een hoekje af mag. Probeer ‘Flowers Inside’ of het dwarse ‘Bukowski Crash Test’, waarop ze haar stem lekker dwars laat klinken. Ook als Kapiand de vertelzang voor zijn rekening neemt, klinkt het heel wat eigenwijzer dan de modale triphop, waardoor dit best wel een klein pareltje is geworden.
