All The Ghosts Are Gone

De Italiaanse Martina Bertoni werkt vanuit Berlijn onder haar eigen naam aan ruimtelijke neo-klassieke composities. Net als bijvoorbeeld violiste Jessica Moss creeërt ze met nieuwe elektronische productietechnieken filmische ambientlandschappen rond haar instrument, de cello. Ze vermeed expres een teveel aan melodie en harmonie, waardoor er inderdaad, zoals de titel van haar debuutalbum ‘All the Ghosts Are Gone’ al aanduidt, een wat hol melancholisch gevoel ontstaat, een leegte die door de overlevenden van de apocalyps opgevuld wordt met flarden van emoties. De snaarklanken vullen desolate ruimtes waar af en toe, zoals in ‘Stuck Out Of Lifetime’ of ‘Blu’, een technospoor opduikt. Aan het slot klinkt plots een mannenstem die zegt: “it is souls, not bodies that revolve“. Het is een letterlijke verwijzing naar Kurt Vonneguts Bokononisme in ‘Cat’s Cradle’ (1963), een nieuwe post-Christelijke religie met een kosmologie waarin een karass (een groep zielsverwanten) voorzien is van een wampeter (dit kan van alles zijn, bijvoorbeeld een boom of een melodie) die voor de karass een spilfunctie vervult. Dus de cello heeft op ‘All the Ghosts Are Gone’ die centrale functie deels kunnen vervullen en het geheel met inspirerende muzikale frases bijeen gehouden, ondanks duistere krachten die een verdeel -en heerstactiek hanteren. Daar spreekt dan toch enige hoop uit. De geest is niet uit de fles en de fles is halfvol.

tekst:
Bouke Mekel
beeld:
Martina_Bertoni_All_the_Ghosts_are
geplaatst:
wo 14 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!