JPEGMAFIA mocht vorig jaar op tournee met collega-rapper Vince Staples; een combinatie die op het eerste oog vreemd lijkt, maar eigenlijk best logisch is. Staples beweegt zich ongeveer in de mainstream (zonder de hits, dat dan weer wel), en JPEGMAFIA wordt geprezen om zijn noisy, experimentele vorm van hiphop. In de praktijk levert Staples evenmin hapklare brokken af en doet ‘All My Heroes Are Cornballs’ sterk denken aan artiesten als Kendrick Lamar en Staples natuurlijk. Wanneer Peggy (zoals zijn fans hem liefkozend noemen) zingt en de Auto-Tune aanzet, is Drake zelfs niet ver weg. Daar staat een doldwaze collageachtige structuur tegenover. Peggy is sterk beïnvloed door internetcultuur en specifiek door memes, en het album klinkt zeker tijdens de eerst luisterbeurten als een constant van vorm veranderde internettrip: beats die twee of drie keer per nummer veranderen, korte punkuitbarstingen, glitches, r&b, een TLC-cover, popcultuurverwijzingen, incels die bespot worden –enzovoort, enzovoort. Ik geef het toe, ik heb gecontroleerd of het geluid op een van m’n andere tabbladen nog openstond –zulk soort muziek dus. Er zit veel moois tussen, waarop Peggy afwisselend chaotisch en energiek is, of juist verleidelijk. Er zijn echter ook iets te veel losse eindjes, aanzetjes en nonsenstracks; het lijkt JPEGMAFIA net iets te vaak om de lolz te gaan dan om een klapper te maken van ‘All My Heroes Are Cornballs’.
