In 2009, toen Amenra volop bezig was met ‘Mass V’, bracht dit Belgische gerenommeerde sludge-, doom -en postmetalcollectief de ep ‘Afterlife’ uit. Met drie akoestische nummers. Deze drie nummers (in ietsje andere versies) openen ‘Alive’; een weergave van hun akoestische toer uit 2014. Aangevuld met twee studionummers: een nieuwe versie van ‘Razoreater’ en een cover van het Zjef Vanuytsel nummer ‘Dorp’. Tijdens die akoestische sets zat de groep in een kring. Links van het podium. Met zanger Colin H van Eeckhout (traditiegetrouw) met de rug naar het publiek. Rechts stond een grote kerkstoel, die af en toe werd ingenomen door de dichteres Sofie Verdoodt. Ze las, begeleid door de akoestische sludge van Amenra, voor uit haar bundel ‘Doodwater’. Het licht was schaars. Op het grote scherm achteraan het podium werden desolate landschappen – al dan niet met kruisen – geprojecteerd. De monsterriffs, de drukkende doom van de ritmesectie en van Eeckhouts door merg en been gaand geschreeuw, maakte plaats voor een meer ingetogen sfeer. Zij het daarom niet minder somber.
Het apocalyptische gevoel van een elektrisch Amenra concert krijgt hier een meer melodieuze en een meer melancholieke toets. Dit pallet kleurt nu eenmaal ‘Alive’. De hoesfoto van de kerkstoel vat perfect de toon van de plaat samen. Het beeld straalt mysterie en dreiging uit. Gebed en bezinning, maar tegelijk zelfkastijding en pijn. En ook dood en leven. ‘Alive’ schippert voortdurend tussen deze extremen. Het resultaat is hypnotiserend. Donker en beklijvend. En ook (hoe cliché dit ook mag klinken) bijzonder mooi. Is ‘Alive’ een voorsmaak van de nieuwe richting die Colin H van Eeckhout gaat varen met zijn band? En die hij (zij het meer experimenteel) startte met âRasaâ – zijn solodebuut? Meer drones, ritual en folk? We zijn alvast waanzinnig benieuwd.
