In het interview met Mdou Moctar in GC123 was te lezen over zijn film ‘Akounak Tedalat Taha Tazoughai’, een remake van ‘Purple Rain’, vertaald uit het Tamasheq als ‘Rain The Color Blue With A Little Red In It’. Het verhaal speelt zich af in en rond Agadez, de grootste toeareg stad van Niger en thuisstad van veel toearegmuzikanten waaronder ook Bombino. Het verhaal gaat over de vele obstakels die Mdou ondervindt op zijn weg naar succes en erkenning. Hoe dat verloopt, moet je zelf maar zien nu de dvd uit is op Sahel Sounds. De soundtrack volgt chronologisch de lijn van de film waarin het rockgeluid van Moctar centraal staat. Alle songs zijn eigenhandig door hem geschreven, wat dit album beslist authentiek maakt. Songs van trage elektrische woestijnblues die snel omslaan in stevig rockende sferen, met daartussen meerdere korte intermezzo’s waarin een eenzame gitaar met veel reverb weerklinkt. De song ‘J’ai Pas Le Choix’ is de kraker van deze soundtrack door zijn melancholisch diepe klank. ‘Tahoultine’ is de intieme en warme culthit die de volgers van Sahel Sounds al sinds jaren kennen. ‘Adounia’ en ‘Jagwa’ zijn de twee herkenbare songs die vooral tijdens zijn concerten zorgen voor hevige rock-‘n-roll vreugde. De geluidskwaliteit is soms nogal gedempt en blikkerig van song tot song, wat heeft te maken met de levensechte opnames in de film. Er werd namelijk gekozen voor de eerlijke live klank. Het is een bewuste keuze die de perfectie schuwt en het rauwe omarmt. Abby Gargando is een andere speciale toeareg gitarist uit het verre Timboektoe in Mali, waar een tent zijn thuis is in een vluchtelingenkamp. Na een paar songs op de compilaties ‘Ishilan n-Tenere’ en ‘Laila Je t’Aime’ is dit zijn titelloze debuutalbum. Minder rock-‘n-roll maar met virtuoos gitaarspel waar trage en snellere songs afgewisseld worden tussen zandkorrelige akoestiek en overslaande elektrificatie, lo-fi opgenomen op de mobiele telefoon. Hier overheersen familiale sferen zoals opnames in een tent of rond het kampvuur met zijn familie en vrienden rondom hem, bijgestaan door handgeklap en kreten zoals in ‘Amidinin’, ‘Majrad Inan’ en ‘Gawatriya’. Die rafelige songs zijn wellicht de meest innemende van deze plaat door de aanwezige warmte. Gevolgd door ‘Tarha Lamon Ines’ en ‘Kal Tamasheq’ die door een speels hypnotiserende synthesizermelodie worden bijgestaan en het slurpen van de thee hoorbaar is. Hoe een gebrekkige opnametechniek kan zorgen voor een magische nabijheid!
