Grappig dat iemand als de in Brooklyn gesitueerde deejay/producer Greg Schappert alias Donor als zijn invloeden industrial techno uit Birmingham noemt, en de vroege electro uit Nederland en Detroit. Maar fijn natuurlijk dat Nederland in relatie met een van de spraakmakende stijlen van toen weer even genoemd wordt. Duister, moerassig en zompig klinkt het in ieder geval wel, al die zwarte en grijze, totaal gestripte beats en aanvullende klanken. Een horrorfilm is er niks bij. Alles trekt, zuigt, zakt weg, stort in of kruipt onderhuids in deze alleen op vinyl en digitaal verkrijgbare uiterst grillige en van elk menselijk leven ontdane, keiharde tien tracks. Neurotische industrial op een ijskoud en kil bedje van techno, electro en minimal, maar mooi weergegeven en gemaakt om 100% doel te treffen. Als het niet zo elektronisch was, zou je ook nog metal kunnen aanhalen als muziekstijl die hier richting geeft, met de ijzeren logica, snoeiharde sfeer en beukende monotonie. Donor is niet voor niks een naam van een metalband, maar ook bij deze intrigerende, apocalyptische nachtmerrie is-ie behoorlijk op z’n plaats. Op de laatste track is de verlossing trouwens nabij.