After The Flash Flood

Trump mag het ontkennen, maar de Aarde warmt ontegenzeglijk op, met uitzonderlijke weersomstandigheden als gevolg. Zoals extreme neerslag, die op zijn beurt kan leiden tot flash floods: grote, abrupte overstromingen, soms met catastrofale gevolgen. Als water en modder eenmaal zijn verdwenen, blijft een desolaat landschap achter, vol verwoesting en gebroken herinneringen aan de menselijke bewoning.

Marc Jacobs’ tweede lp als Prairie is er de perfecte soundtrack voor. In ieder van de tien nummers vangt hij het drama van een scène, zoals het onstopbaar aanzwellen van de vloed in het titelnummer, of de uitzichtloosheid die je bekruipt terwijl de regen naar beneden dendert in ‘Raindeaf’.

Jacobs vertelt rauwe verhalen en bedient zich daarbij een mix van suizende elektronica van heftige elektro-doom, soms zo overstuurd dat je niet weet of je naar een gitaar of een synth luistert. Het tempo is laag en niets ontziend, zoals de minimale akkoorden die ‘Rabid Ibrahim’ onstopbaar vooruit slepen temidden van vervormde stemmen die verdrinken in een draaikolk van noise, feedback en wegkaatsende drumexplosies. Bombast is hem niet vreemd, maar dat past wat mij betreft bij het onderwerp.

De tweede helft van de plaat is minder confronterend, maar de manier waarop Jacobs de desolate wereld na de verwoesting schetst, is er niet minder intens door. Omineuze, gelaagde ambient van drones, gebroken synths en bewerkte omgevingsgeluiden, vol tragiek en onderhuidse spanning. Soms steekt er een storm op van huilende gitaarnoise, galmend over de puinhopen.

Uitstekende plaat, ontsproten aan de woestenij tussen Ben FrostGodspeed You! Black Emperor en Nadja.

tekst:
Maarten Schermer
beeld:
Prairie_AftertheFlashFlood
geplaatst:
ma 20 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!