We kunnen het niet vaak genoeg herhalen. John Congleton (The Paper Chase) is op dit moment één van de beste producers die je als artiest kunt strikken. Telkens opnieuw slaagt hij erin om de betreffende artiest naar een nog hoger niveau te tillen. In het nabije verleden werkte hij als samen met bands als Swans, Angel Olson of Disappears. Voorbeelden die ik niet toevallig koos, want elementen uit de muziek van al die bands komen terug op deze nieuwe plaat van deze timide Koningin van de Duisternis. Een helpende hand kreeg ze ook van Mike Sullivan. De gitarist van Russian Circles, op wiens vorige album ‘Memorial’ ze zong, voegt de onheilspellende gitaarlijnen toe die de muziek van Chelsea Wolfe nog versterkt. Opener ‘Carrion Flower’ drijft op een gitaar met het distortionpedaal ver ingedrukt, donderende drums en ijle zang. ‘Iron Moon’ is een doomnummer dat speelt met de contrasten hard en zacht, licht en donker. Verderop vinden we het duo ‘Crazy Love’ en ‘Simple Death’. Het eerste een ogenschijnlijk simpele folksong, maar wel eentje waar ontzettend veel dreiging vanuit gaat. Het tweede het verstilde, traag brandende nummer dat even voor ogenschijnlijke rust zorgt op het album. De subtiele kracht van haar stem wordt hier ten volle benut. En dan zwijgen we nog over het afsluitende slotnummer ‘The Abyss’. Het oeuvre Chelsea Wolfe is gewoon nog indrukwekkender geworden. Dit is de plaat die, zonder afbreuk te doen aan haar vorige albums, altijd al in haar zat. Wachtend om geopenbaard te worden.
