Dat Gabriel Hibert drums speelt, is gelijk vanaf het begin van ‘Abducté’ al luid en duidelijk. En dat de Fransman voor zijn solowerk in weirde rockbands speelde is vanaf de eerste maten ook al gesneden koek. Noise, spacerock, industrial en jazzrock zijn hoorbaar bekende terreinen voor de componist, multi-instrumentalist en performer. Zijn derde album als soloartiest staat wederom bomvol manische ritmes, vergezeld van al even hectische geluiden vanuit de sample-pad. De drums zijn in ieder geval scherp en rond opgenomen, alle bekkens en trommels klinken stevig, vol en sprankelend. Uiteraard zijn de andere geluiden ook niet te versmaden, maar die prachtige percussieklanken vallen toch echt op en dienen zeker vermeld te worden. Er zijn wat stukken waar Hibert enigszins gas terug neemt, maar dat is alleen maar of even bij te komen of om daarna des te explosiever uit te barsten – alles ademt een overmaat aan energie, die hier in een afgebakende vorm gegoten is. Dat belooft wat voor live, waar Hibert in Nederland trouwens alleen nog maar aan Winterswijk is toegekomen.
