Ah, de man van de bellen, de bubbels, de tintelingen, de etherische beloften en de bijzonder mooie klanktapijten. Het gaat over de Braziliaan Federico Durand die nu vanuit Argentinië zijn zoektocht naar geluid voortzet en daar steeds lichter en transparanter mee om lijkt te kunnen gaan. Nog breekbaarder en ijler dan voorheen doen de verschillende kleine instrumenten tegenwoordig hun introspectieve ding, en stijgt het geheel nog hoger op, de oneindigheid in. Beats bestaan niet in het universum van Durand, enkel wat nauwelijks als zodanig te herkennen melodietjes die aangestuurd worden door langgerekte tonen waardoorheen ragfijne geluidjes dansen -zoals belletjes, speelgoed, piano en glockenspiel- van synthesizers en gitaar, en veldopnamen. Al improviserend komt de producer tot tien tracks die stuk voor stuk een verheven rust, nostalgische mijmeringen en een goed gevoel uitstralen. Letterlijk en figuurlijk ‘door de spiegel heen’, zoals de titel van het album luidt – inzicht in jezelf in relatie tot het grote geheel, zoiets. Het is niet makkelijk om in aardse termen te blijven met de muziek van Durand maar zoiets is ook helemaal niet belangrijk. Het spreekt allemaal gewoon voor zich.
