A Son

Vierenveertig minuten lang het gevoel dat je naar de meest fascinerende stilte luistert, muziek om tijd en ruimte bij te vergeten. In negen nummers slaagt Pan American er op ‘A Son’ in mijn hoofd naar totale rust te mediteren. Mark Nelson, ook bekend van Labradford, is op zijn negende soloplaat op een muzikale zoektocht. Naar eigen zeggen een zoektocht naar zijn eigen muzikale wortels, waarin alles van The Carter Family tot Suicide past. Naar mijn inzicht naar een muzikale innerlijke rust. De stiltes die hij laat vallen tussen tonen, de subtiele echo-effecten die haast onhoorbaar in de weg zakkende delay verwerkt zitten: het dwingt je enerzijds tot luisteren en anderzijds tot innerlijke reflectie. Mijn tienerzoon, net in zijn muzikale zoektocht op pad tussen Billie Eilish, Black Mountain, Twenty One Pilots en Hüsker Dü, beschreef het onbedoeld zeer treffend toen hij opkijkend van zijn telefoon zei, wat klinkt dit triest. Want dat is het, triest en slepend, meditatief naar de melancholie van het leven. Maar dan vooral ook de vrede met de triestheid van het voorbijgaan. Pan American gaat hier voor volledig kaal, ontkleedt de muziek van alle onnodige opsmuk waardoor enkel een noodzakelijk geraamte overblijft. En dat geraamte is fascinerend, zuigt je op en waadt je langs de eenzaamheid met een randje hoop. Een zoektocht, weg van huis, weg van tijd. In stilte laat je dat aan de hand van Mark Nelson even achter. Precies zoals hij dat zelf zingt in ‘Memphis Helena’, het tweede nummer op deze plaat, al heb je dat volledig niet door want je bent de tijd dan al verloren.

tekst:
Tjeerd van Erve
beeld:
PanAmerican_ASon
geplaatst:
za 10 apr 2021

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!