Tijdens het beluisteren van zijn cassettedebuut in 2016, verdachten we deze Brugse eenzaat er nog van dat hij te vaak ’s nachts naar het luchtruim staarde, maar voor deze lp (of download) richt hij de blik duidelijk inwaarts. De rode draad is de mens die probeert in het reine te komen met een onbegrijpelijke of ronduit vijandige realiteit. Met de nodige zelfrelativering zegt Aponogeton dat hij muziek maakt voor mensen die niet kunnen dansen. Maar wie houdt van het werk van Klaus Schulze, of Bernd Kistenmacher, zal wel alternatieven kunnen bedenken om lichamelijk te worden met dit uitstekende album. In de titels vinden we zowel verwijzingen naar de (verboden) Zone uit de film ‘Stalker’ (1979) van Andrei Tarkovsky, als naar de soundtrack van Eduard Artemiev. Het kosmische karakter is zeker niet uit de composities verdwenen, maar deze plaat is episch veel beter uitgebouwd, en vooral donkerder dan wat we van Aponogeton gewend waren. Verdrinken in eigen onze navel, wegvluchten in een psychose, of ten onder gaan in draaikolken van analoge synthesizers doen we (net) niet, ook die balans zit goed. Dit is ambient die kwetst en troost (in willekeurige volgorde). De titel ‘A Place Of Solace’ zegt al voldoende. Als we in het leven dan toch hopeloos verloren lopen, komen we tenminste ook af en toe toevallig terecht op plaatsen waar het aangenaam vertoeven is.
