A House With Too Much Fire

Duindoorn is de vertaling van ’s mans artiestennaam. Een plant met helende krachten volgens onze vrienden die zelf hun kaas maken en kinderen hebben met heel vreemde namen. Je zou er hart- en vaatziekten mee voorkomen.

Dat de muziek van Andy Cartwright –want zo kent zijn moeder hem– ook een helende werking kan hebben kunnen wij niet ontkennen. De Engelse gitarist hanteert een poëtische, intimistische stijl die heel beeldend is. Zijn invloeden liggen in drone-folk, Americana, modern klassiek en ambient.

Met deze invloeden maakt hij aan een hoog tempo platen waarvan deze al de achtste moet zijn. Alweer een rustgevende trip langs gitaarlandschappen allerhande.

‘Inner’ heeft een onveranderd tribaal ritme waarin de gitaar meandert in een jazzy mood. ‘It Was Aglow’ resoneert in een desolaat muzikaal landschap bij valavond terwijl ‘Blackout’ die desolaatheid nog dieper exploreert, met holle percussie en een gitaargeluid dat bijna aan strijkers doet denken, een geluid dat ook terugkeert in ‘Figure After’ en ‘Send By The Cold’.

Sfeerschepping is het doel van Seabuckthorn en het onmiskenbare vakmanschap is daarbij de absolute roerganger. Cartwright mag dan al aan een gestaag tempo platen maken met dit project, ze zijn allen gespeend van een sterke inhoud, een die je zelf met je fantasie kan invullen. Er is ruimte genoeg tussen de noten.

‘Submerged Past’ voelt aan alsof de protagonist van een western ergens in een woestijn een verlaten dorp binnenrijdt. Met twaalfsnarige gitaar en resonator gitaren allerhande kerft Seabuckthorn een eigen muzikaal landschap uit. Het is er broeierig, desolaat en het baadt in schemerlicht, maar het is er altijd goed toeven. Ook nu.

tekst:
christophe vanallemeersch
beeld:
Seabuckthorn_Ahousewithtoomuchf
geplaatst:
do 23 jan 2020

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!