Ten tijde van hun debuut was A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen (ACKIAHK) nog een studioproject van Craig Ward (dEUS, Kiss My Jazz, The Love Substitutes) en Geert – Butsenzeller – Budts (Traktor, Scale Sheer Surface, DAAU). Sindsdien is de band uitgegroeid tot een liveband, met Paul Lamont (Hitch) op bas. Het duo Butsenzeller-Lamont is een gemene ritmesectie die de wilde chaos van het debuut af en toe zowaar in een gemene groove dwingt, zonder dat het onbehaaglijke gevoel van gevaar achter elke hoek ook maar een seconde wijkt. Andere vaststelling: de op het debuut alom tegenwoordige waanzinsaxofoon van Craig Ward blijft op stal.
Opener ‘Innocence Fading’ is duidelijk een beginselverklaring: Wards gitaar fileert de amandelen uit onze keel, de ritmesectie gaat tekeer als een bende losgeslagen gekken op uppers en wàt er gezongen wordt kunnen we u niet vertellen, maar het is niet om te lachen. ACKIAHK gaat nog steeds niet voor airplay, wél voor het absolute plezier van onaangepast lawaai. Op ‘Patronise’ wordt vervolgens over een hoekige riff en een heipaalritme een aardig potje gegrunt (de hoesnota’s laten ons in het ongewisse, maar we gokken op Butsenzeller) en ‘Brown’ is een op hol geslagen kamikazetrein, die nét niet van de rails gaat. ‘Floyd Is Warped’ begint met een hoogst charmante opname van een oudere (Schotse?) dame, die plots in tongen begint te zingen. De riff die ACKIAHK eraan rijgen is aanvankelijk flinterdun, maar dusdanig aanstekelijk, dat er op concerten waarschijnlijk een collectieve whiplash op geheadbanged wordt.
Kant B, dan. ‘Yellow’ is Shellac-iaanse deconstructie, met een heerlijk losse anti-groove, waarover Craig Ward al zijn gitaardemonen uitdrijft. Wie Ward vooral kent van zijn poëtische bijdragen aan een paar dEUS- en True Bypass platen legt maar beter een verse onderbroek klaar.
‘The History Of Music: A Mosaic (Part 6)’ is een progsuite-from-hell, met sinistere koorzang, enerverende fluittoontjes, dan tòch die sax, en een hoop alle kanten opbotsende gitaarlijnen. Dolletjes!
Het afsluitende ‘Bedbugs’, is opgedragen aan de kroost van de drie bandleden. Als daar geen trauma’s uit voortkomen, worden het ongetwijfeld sterke persoonlijkheden, die kinderen.
